AAAAaaargh!

Is het gevoel wat ik gisteren had. Na een ontspannen woensdagnamiddagje shoppen met mijn mama leken de kindjes gisteren weerwraak te nemen. Jona had die nacht al nauwelijks geslapen en beide kapoenen waren dan ook nog es klaarwakker om 6u. En toen begon het 'lolleke' van neuten, wenen, krijsen, woede-aanvallen enz.

Jona krijgt zijn 2-jaar kuren (oftewel peuterpuberteit) en heeft een heus jaloersheidsoffensief ingezet (ik wist wel dat het niet kon blijven duren....). Elke benadering van mijn kant naar Luca toe leidt tot allerlei 'kijk-naar-mij!'-maneuvers van Jona's kant. Luca nadoen, zogezegd vallen, 'draaaagen' roepen, een super woede-aanval krijgen, je noemt het maar op.

Luca heeft tegelijkertijd besloten dat het ook voor hem eens tijd wordt om eens deftig zijn mening te laten horen en zet bij het minste zijn keel open. En zoals altijd huilt hij niet, maar hij krijst. Hij schreeuwt alsof hij vreslijk gemarteld wordt (en mijn broer kan hiervan getuigen) omdat hij niet in zijn park wil liggen, of niet op zijn buik wil liggen en dan maar op zijn rug gaat liggen en dan krijst hij omdat hij nergens meer aankan. Hij krijst bij de borstvoeding en krijst als hij me ook maar een halve seconde uit het oog verliest.

Laten we het erop houden dat beide kinderen wat gefrustreerd rondlopen. Luca omdat hij vanalles wil, maar niet kan en Jona omdat hij nu eenmaal een peuterpuber is.