Terwijl Jona uiterst discreet omgaat met zijn talenten ('tkind is gewoon zwijgzaam tegenover buitenstaanders), is Luca een echte flapuit.
Als Luca goedgezind is praat hij tegen allemaal zonder enige schroom tegenover tieners of volwassenen. Hij vertelt de man aan de bushalte dat hij naar de bibliotheek nieuwe boeken gaat halen en heeft het tegen de vrouw in de bib over de tijger in zijn boek die toch wel heel erg stout is en in de hoek zou moeten staan.
Hij geeft enkele tieners die steentjes naar eend gooien boze blikken en roept 'dat mag niet eh! stouterikken! Niet steentjes naar eenden gooien!' en deinst er ook niet voor terug leeftijdsgenootjes op hun plaats te zetten. Met zijn eeuwige wijsvingertje en paternaliserend toontje vertelt hij ze wat ze wel en niet mogen doen.
Zijn constante getetter zorgt zo nu en dan ook voor scenario's aan de schoolpoort zoals dit:
(er is met krijt op de straatstenen geschreven)
Luca: 'mama, kijk, acht!'
Ik: 'Het lijkt een beetje op een acht, maar het is een B (buh)'
Luca: 'aha.. P (puh) 'lijk van papa?'
Ik: 'Nee, BUH (B) zoals van bal'
Luca:'ahaaaa...' 'Ook nog M van mama daar.'
Ik:'ja, dat is juist'
Luca: 'en ook M van Marie eh?'
Een oudere dame die naast ons staat glimlacht en zegt: 'amai...'
En ik lach terug. Ik voel me enerzijds trots, anderszijds lichtjes opgelaten.
7 opmerkingen:
Je omschrijft ongeveer letterlijk wat er in het verslag van het COS en LSA stond over Fran...
Maar Luca heeft dan wel ook weer fantasie, medeleven, kennis van emoties en zo meer. Flapuit zijn is gewoon zijn karakter (en dat heeft hij van zijn oma)
Goh, op zich is het wel leuk, denk ik, dat hij totaal niet verlegen is en niet op zijn mondje gevallen is. Zolang hij beleefd blijft en het niet te ongeremd verloopt natuurlijk :) Ik zou het liever zo hebben dan die extreme verlegenheid die Nora soms heeft naar volwassenen toe (niet naar kindjes), wat ongetwijfeld ook slechts een fase is.
Tja, Jona's extreme verlegenheid (was zelf echte angst vroeger) tegenover -onbekende- volwassen is er eigenlijk nog steeds, zij het ietsje verbeterd. Het is te zeggen, hij kijkt ze nu toch al aan en knikt al es om antwoord te geven.
Een kindje van 2 jaar en enkele maanden die al zo over letters praat...? Chapeau...
ik voel me op zulke momenten nog steeds gewoon en alleen trots. totdat.
er weer zo'n oud vrouwtje (ja, sorry hoor, maar die zijn het negen van de tien keer!) het als excuus aangrijpt om na enkele complimenten/ vragen haar hele levensverhaal te gaan vertellen...
dan denk ik, kiend, hou toch 's je ... ; )
Tja, Inge zo ken ik er ook. Gelukkig hulde deze dame zich in stilzwijgen na die ene 'amai...'
Een reactie posten