Het ene moment gedraagt Jona zich als een peuter en heeft hij nog niet het minste greintje sympatie voor zijn broer. Hij MOET dan per sé spelen met wat Luca heeft, neemt dingen af, kan niet delen of op zijn beurt wachten. Wil dat Luca ZIJN spel meespeelt en lijkt geen oog te hebben voor het feit dat Luca dat niet wil.
Gelukkig is het niet altijd zo. Want op een ander moment kan Jona dan weer buitengewoon lief zijn voor zijn broertje. Geeft hij met sinterklaas eerst alle snoepjes en pakjes aan Luca. Hij helpt hem (al durft 'helpen' wel eens uitmonden in 'overnemen')en zit dikwijls vol goede bedoelingen.
Zo had Luca gisteren alle rijgparels op de grond gegooid en weigerde die terug op te rapen. Als 'straf' stopte ik zijn tutje terug in de kast met de mededeling dat hij die pas terugkreeg als de parels opgeruimd waren.
Jona, die alles gevolgd had, nam een parel op en ik zei hem dat Luca dat zelf moest opruimen. "Maar Luca wilt dat niet doen. Ik zal dat opruimen en dan mag Luca zijn tutje terug hé?" en het kind ruimde alle parels voor zijn broertje op. (En Luca deed dus tenslotte niks om zijn tut terug te verdienen. Ik gaf 'm dus nog een vermaning, bewierookte Jona en deed Luca een knuffel geven aan Jona om 'm te bedanken.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
heel schattig en ook heeeeel herkenbaar
kinderen zijn zo verschillend en tegelijkertijd zo gelijk ;-)
Ik ben blij dat het zo herkenbaar is, dat maakt het hier minder abnormaal.
Een reactie posten