Zooooo frustrerend is het om Jona steeds maar te zien dichtklappen. En hij kiest er gewoon zelf voor, zoveel weet ik intussen al. 'kijk, die persoon ga ik nu eens helemaal negeren' lijkt hij wel te denken en Jona verdwijnt achter een muur van stilte en onverschilligheid.
Het lijkt wel alsof niemand Jona mag zien en ware het niet voor de verhalen op deze blog, bitter weinig mensen zouden Jona 'kennen'. De Jona die ik ken. De Jona die vrolijk en gek en uitgelaten is. Niet stil te krijgen en altijd tettert en zingt en grappig is. De Jona die zich door niks laat afleiden en creatief is en nieuwsgierig.
DIE Jona zou ik er soms wel willen uitschudden wanneer hij weer eens zijn grote-verdwijntruc houdt. Wanneer hij stil is en onbuigzaam. Wanneer het op sommige momenten zelf lijkt alsof hij niks kan en eerder een stuk achterloopt dan vooruit. (ja, er zijn al mensen geweest die dat dachten)
Ik zou soms willen schreeuwen op hem en boos worden 'Spreeeeeeek dan!', 'luister!' en 'doe in godsnaam niet zo stom!' zou ik dan willen roepen. Ik doe het niet hoor :) Ik blijf kalm, dwing mezelf te denken 'het zal wel overgaan', hij doet het voor 'een' reden (?)en oooooit passeert het wel.
Maar wanneer hij even later in een eethuisje staat te dansen op zijn stoel en véél te luidruchtig is denk ik toch wel 'waarom verdwijn je dan nu niet eventjes in je stille zelf?'
--- beetje gefrustreerd vanwege een bezoekje aan school waarbij Jona weer zijn best deed de juf zo goed mogelijk te negeren terwijl het andere kindje sprak en keek en antwoordde (terwijl het er eigenlijk ook niet zo heel graag wou zijn, maar dat gewoon zei.) ---
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
...zucht...
t is maar te hopen dat hij zich in zijn klasje snel "thuis" voelt
Ik voel je frustratie tot hier. Kan af en toe wel goed zijn dat je het hier kwijt kan.
Ik hoop met je mee dat hij op school zijn ware ik kan laten zien. Ik hoop met je mee dat hij zich op zijn gemak gaat voelen. Want ik denk dat er aan zo'n dingen niet meer te doen is dan hopen
Je schreef het al: "Maximeke is zooo anders dan Jona en toch lopen we nogal eens op dezelfde dingen aan."
Ik weet niet of het een troost is te weten dat Jona echt niet de enige is die zo helemaal dichtklapt buitenshuis of met vreemden. Maxime heeft vorig schooljaar nooit iets gezegd tegen z'n juf, in juni knikte hij wel ja of neen tegen haar, juij... Deze avond is het aan Maxime om kennis te maken met z'n nieuwe juf en nieuwe klas. Ik ben eens benieuwd.
Ik vind het ook frustrerend, ik zou soms ook willen schreeuwen: allé, loop dan bij de kindjes, amuseer je, ravot maar, spreek, lach, laat je niet doen...
Ik ben er ook wel van overtuigd dat dat wel voorbij zal gaan bij onze kindjes, zeker weten! Ze zijn alle twee gewoon speciaal :-) (in de beste zin van het woord natuurlijk)
Een reactie posten