De evolutie van een kindje volgt geen rechte lijn, maar verloopt in een soort van piekjes en dalen. Jona zit in een dal en er is niks leuks aan. Zijn dal verloopt met veeeeel gekrijs, geween, hysterische aanvallen en woedebuien. Meestal om niks en alles. Soms denk ik dat hij het gewoon zelf niet weet, waardoor ik natuurlijk ook onmogelijk te weten kan komen wat er nu weer scheelt. Redenen om hysterisch te worden: hij kan zijn stukje vlees niet op zijn vork prikken, hij wil melk in een beker ipv een tas, Luca KIJKT naar zijn boek, hij moet plassen, zijn puzzelstukje valt op de grond enz.... Ogenschijnlijke pietluttigheden, maar voor hem blijkbaar een ramp.
Hij 'kan' plots ook niks meer zelf doen. Hij kan zijn broek niet meer naar beneden doen, hij kan niet meer wandelen, hij kan zelf niet meer praten met manieren want hij loopt de hele tijd zo'n beetje binnensmonds te mompelen waardoor ik er niks van begrijp. Ik word daar dan superzenuwachtig van en hij mompelt dan nog meer en ik geef het uiteindelijk op en zeg dat ik er niks van begrijp en dan gaat hij weer een potje zitten janken.
Het is vooral dat laatste waar ik niet tegen kan. Geef mij maar een gillende, woedende, stampende of tegendraadse peuter. Ik kan daar prima mee overweg, maar van janken word ik gek.
1 opmerking:
Het doet deugd te lezen dat dergelijke situaties ook elders voorkomen. Onze Maxime heeft de laatste tijd ook van die "aanvallen". "Maar wat wil je dan?, wil je met de auto's spelen of met een puzzel, wil je tv kijken, wat lukt er niet..?" Niets is goed. En dan dat hysterisch gehuil... Hem zeggen dat hij stout is en in de hoek stellen voor zijn gedrag maakt het nog erger. Dan maar negeren. Ik sta er telkens van verbaasd hoe lang hij zo kan doorrazen. Dan maar weer troosten. Soms weten we ook niet meer wat gedaan.
Maar deze fase zal ook wel weer overgaan. ;-)
Een reactie posten