Ik ken een handjevol mensen die hun kinderen thuisonderwijs geven. Ze zijn er, hier en daar, zelf in ons eigen stadje. Ik luister naar hun verhalen en lees hun blogs. Huisonderwijs in bepaalde gevallen gestart uit idealisme. Gegroeid uit de levenshouding van de ouders. In andere gevallen gestart uit noodzaak. Gegroeid vanuit wanhoop. Omdat hun kinderen en het 'systeem' nu eenmaal niet samengaan.
Er zitten leuke en minder leuke verhalen bij, positieve kanten en minder positieve. En zo nu en dan vraag ik me af of ik dat zou kunnen. Mijn kinderen zélf onderwijzen op elk vlak zoals een school dat doet. Tot de groep idealistische ouders zal ik nooit behoren. Vrijwillig thuisonderwijs opnemen zou niks voor mij zijn.
Mijn kinderen àltijd bij me hebben is meer dan ik zou wensen. Maar ik zou wel bij de tweede groep ouders kunnen aansluiten. Mocht het ooit nodig zijn. Mocht ik een kind hebben dat doodongelukkig van school wordt (godzijdank is dat hier dus hélemaaaal niet aan de orde), dan zou ik het ook thuis houden.
Ik zou mij daar niet bij neer kunnen leggen. Ik zou mijn schouders niet kunnen ophalen en verzuchten 'ach ja, sommige kinderen gaan nu eenmaal nooit graag naar school' of 'mijn kind huilt al drie jaar, maar wat doe je eraan?'.
Ik zou directies en scholen aflopen tot het bittere eind en als het zou moeten, ja. Dan zou ik thuisonderwijs met beide handen aangrijpen.
Maar liever niet :)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Ik denk er ook af en toe aan (ik lees dezelfde blogs blijkbaar...), maar concreet zie ik het mij niet doen. Ten eerste een veel te drukke job, ten tweede ben ik niet zo geduldig met kinderen, en als laatste, misschien wel belangrijkste: ik kan het niet uitleggen. Ik kan geen les geven en begrijp niet hoe iemand iets niet kan begrijpen. Begrijp je? ;-)
hmm ik begrijp jouw bedenkingen en ik vind het moedig dat je het zou overwegen....
maar zo lang alles goed gaat en de kids gelukkig zijn, kan je de beslissing misschien nog wat uitstellen :-) wie weet blijven ze gewoon graag gaan
Ik zat juist na te denken over een stukje voor m'n blog over hoe het is om de "hele dag" bij elkaar te zijn. Dat ik dat ook heb moeten leren, nog steeds leer....
En toen zag ik jouw blogstukje via google-alert-thuisonderwijs. :)
Als ouders kan je ook groeien. En leren. Meeleren. Leren uitleggen (of daarvoor een methode met lerarenhandleiding aanschaffen ;))
Jullie kennen dan vast deze post ook al :)
http://vanallemarktenthuis.wordpress.com/2008/12/08/kennen-en-kunnen/
Ik ken ook ouders van een kind met een verstandelijke beperking dat vanaf dit schooljaar in geen enkele school nog terechtkan. Wachtlijsten, weet je wel... De ouders worden gedwongen tot thuisonderwijs. En dat terwijl ze een drukke bakkerij hebben. Zucht...
ik twijfel er stiekem nog wel 's over..
@Inge: waarom wel/waarom niet? :)
Woon je in Nederland of België? En al eens thuisonderwijzers gesproken of gezien?
*nieuwsgierig*
Een reactie posten