Soms heb ik mijn twijfels over de kleuterklas, maar als ik dan zie hoe gewéldig Jona het vindt en hoe hij elke dag zegt dat hij toch zo blij is dat het terug school is dan wordt ik weer helemaal blij.
Hij is tenslotte ook maar een kleuter en het mooie aan de kleuterklas is dat er nog niet veel 'moet' en 'tkind is dol op spelen. Nu en dan es een werkje op maat erbij en het dagje is gevuld.
Wanneer ik stiekem es kijk naar wat het eerste leerjaar over twee jaar met zich mee zal brengen krijg ik dan weer zin om ongelooflijk hard te gaan huilen. Het niveau is nét datgene waar Jona op dit moment aan toe is. Tijdschriften als zonnekind of maan-roos-vis zouden prima materiaal voor hem zijn. NU. Niet over twee jaar...
En Luca, die dus stiekem al een beetje opgeschoven is, vliegt ook maar door en vindt zelf dokadi (eigenlijk-feitelijk voor de 2de kleuterklas bedoeld) ook maar simpel. Materiaal wat Jona's juf ter verrijking aan Jona wou geven zou eigenlijk naar Luca moeten. Want het kind telt gewoon, leest de cijfers en wat letters, rijmt en speelt met taal, snapt matrixen en doet dingen die ik Jona nooit zag doen.
Hun tempo en dat van school zal gewoon nooit overeenkomen. Dat snap ik wel. En dus wens ik zo nu en dan dat ze gewoon altijd vrolijke kleuters zouden kunnen blijven...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik snap je helemaal. Maar dan een beetje omgekeerd ;-)
En uiteindelijk willen we allebei hetzelfde voor onze kids. Dat ze gelukkig zijn!
en zelfs voor "de gemiddelden" is het systeem niet altijd goed, daar kan ik mezelf ook in opjagen...
de kindertijd zou veel langer en veel meer "lerend spelen" moeten zijn!
Een reactie posten