Begin september had ik voor dit schooljaar eigenlijk maar 1 'wens'. Dat Jona gewoon Jona zou zijn. Vrolijk en open.
En zie. Jona ìs Jona. Vrolijk en open. Zelfzeker, zelfstandig en intussen al een beetje OPstandig.
En het lijkt misschien gek om opgetogen te zijn over je kleuter die, wegens al te veel vrolijkheid, op de gang werd gezet. Maar ik ben het wel (opgetogen dus), want de verhalen die ik nu te horen krijg gaan tenminste over MIJN kind. En Jona is in wezen geen makkelijk kind. Geen stout kind, maar wel een ondeugend, uitdagend en bij tijden erg koppig kind.
Nu alleen hopen dat ons ventje niet alle dagen op de gang terecht komt natuurlijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Ik ben heel blij voor je (jullie)! Ik kan me er echt in vinden, in wat je in dit postje schrijft. (Ik hoop binnenkort hetzelfde te kunnen schrijven. Wat de juffen mij vertellen over onze Maxime gaan alvast de goede richting uit :-))
hahaha ik snap (een beetje) wat je bedoelt. toen ik hoorde dat Peuter ook eindelijk een keer op 'het stoeltje' had moeten zitten (voor als ze niet luisteren), dacht ik ook: hèhè! want hij was gewoon Te lief op schooltje!
Inderdaad grappig dat je blij bent dat hij 'gestraft' werd, maar ik begrijp het volledig!
Het is fantastisch dat Jona zichzelf kan voelen en zijn in zijn klasje
Een reactie posten