antropomorfistisch en Animistisch wereldbeeld

Luca zit volop in een fase die ik bij Jona nooit echt waargenomen heb. Die van het antropomorfistisch denken (oftewel het toeschrijven van menselijke opvattingen aan dingen) en het animistisch wereldbeeld (opvatting die aan alle dingen een ziel toekent) in combinatie met een fysiognomisch waarnemen (de dingen lijken gezichten te hebben met emoties)

En nu even in het Nederlands. Luca heeft het over stoute auto's, ziet in de koplampen ogen en alle objecten kijken volgens hem boos, blij of verdrietig. De hele dag door hoor ik dat de stoel boos is, dat zijn fietsje weent en dat zijn hamer stout is. Een heel normale fase voor peuters en dus des te vreemder dat ik ze voor het eerst lijk mee te maken.

Ik wil niet tegen theoriën aan schoppen (die zeggen dat alle kinderen alle fases doorlopen), misschien had Jona een hele korte animische fase of viel die vroeger waardoor hij het niet zo verbaal kon uiten? Maar ik kan me in elk geval niet herinneren dat Jona ooit geloofd heeft dat stoelen leefden of gevoelens hadden. Ik kan me niet herinneren dat Jona gezichten zag in dingen.

Jona kan wel (en al vanaf een jaar of 2) fantaseren en gillend weglopen van krokodillen in huis of 2 speelgoeddieren laten vechten, maar zonder daarbij te denken dat het ook realiteit is. Terwijl Luca veeleer meeleeft met zijn zebra en dan met zo'n zielig gezichtje 'era weent eh' komt zeggen om hem vervolgens een half uur te zitten troosten.

Ik zit dan ook altijd in de knoop met al die theoretische fases. Ze staan zo netjes in het boek. Mooi los van mekaar en soepel volgend. Terwijl bij mijn kindjes fases lijken te ontbreken, door mekaar zitten (het cognitieve en het motorische zitten bijvoorbeeld elk in een andere fase), veel te vroeg vallen of te snel af lopen. Geen wonder dat Jona er zo explosief kan bijlopen denk ik dan. Het is bij tijden waarschijnlijk chaos in dat hoofdje. En gelukkig maar dat Luca er (voorlopig) minder last van lijkt te hebben...