Ik sta nog vaak verwonderd

Je zou denken dat het went, dat snel zijn van mijn jongens. Maar toch sta ik nog vaak verwonderd. Zoals toen ik Jona tot 50 hoorde doortellen of een woordje zag 'lezen' (Ja, echt. Het ging wel over TAK, maar zat op z'n eentje in een boekje te lezen en hij las T A K en zei toen heel fier 'tak', alleen heeft ie het daarna dus niet meer gedaan).

Of als ik Luca de verhaaltjes hoor navertellen die ik één keer voorgelezen heb. (In eigen woordjes wel te verstaan, maar de verhaallijn klopt als een bus) Of als Luca een 'o' aanwijst en dan 'oooo, mama' zegt. En gisteren ook nog, toen Jona telde tot 5 en Luca het dan over nam en heel gewoontjes verder ging met 6,7,8,9,10. Hij 'telde' natuurlijk niet echt, maakte gewoon het rijtje af als een rijmpje. Maar toch, ik zeg het je, mijn mond viel wagenwijd open en mijn hart maakte het zoveelste sprongetje.

En soms is het niet fijn. Want ik kan er nauwelijks mee naar buiten komen. Ik 'mag' niet fier zijn op mijn kindjes in de ongelovige, met oogkleppen bevolkte buitenwereld. Maar gelukkig bestaan er ook online groepen met mama's die net zo'n snelle kindjes hebben en waar mijn jongens dan weer heel gewoon lijken. Ze lijken zelfs 'gemiddeld' in de wereld van snelle jongens. En wat een bijzondere wereld is dat, van die snelle jongens en meisjes.

Ik had het vroeger nooit geloofd. Dat een kind van 2 zou kunnen lezen, dat een kind van nog geen 3 over rampen op een fietsje zou kunnen racen, scateboarden of prachtig realistische schilderijen zou kunnen maken of dat een kleuter van 5 zou kunnnen rekenen over 100 en vermenigvuldigen. En toch bestaan ze, die kindjes met zoveel talenten dat mijn kindjes er haast 'traag' naast lijken. En aldus leer je relativeren.