Alhoewel ik bij Jona zelf wel vrij snel doorhad dat hij sneller ging dan gemiddeld, bleef zijn kunnen en zijn 'zijn' voor de buitenwereld verborgen. Jona was een gesloten peuter die eigenlijk niet opviel en ook haast nooit iets bijzonders deed in het openbaar. Het kind praatte niet en kroop weg bij het zien van vreemde mensen. Jona was (is) niet knuffelbaar of schattig. Als ik al een opmerking kreeg was het dat het toch 'een mooi kind' is en dat hij 'prachtige ogen' heeft.
Luca 'kan' eigenlijk niet meer dan Jona toen, maar pakt er wel mee uit. Mensen vinden hem losser en liever en schattiger. Luca verovert harten en verzamelt oooooh's en aaaaah's.
Zoals vandaag in de bib. Toen hij daar op z'n eentje op een grote stoel zat. Een stapel boekjes naast zich en eentje op zijn schoot. Luidop 'lezend', heel gefascineerd en geconcentreerd. Om zo nu en dan eens op te kijken en mij ook op de hoogte te houden van wat er allemaal in zijn boekje staat.
En ik zag het groepje dames loeren en kirren. Over hoe schattig dat kindje daar toch zit. En hoe goed hij die blaadjes al kan omdraaien. En dat het toch wel bijzonder is dat zo'n klein kind daar zo lang hélemaal alleen boekjes zit te bekijken. En dat hij al zo goed kan praten. En dat hij zijn boekjes ook echt uitkiest en hoe oud zou hij zijn?
Ik was best trots hoor, op mijn flinke peuter. Want ik vond het natuurlijk ook heel knap van 'm :) wat dacht je dan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
ja stiekem groeit je mamahartje daar van hè *hihi* ik ken het. heerlijk =)
Oh, maar ik vind Jona er op foto toch ook wel ongelooflijk schattig uitzien hoor! Wat me wel lijkt is dat Luca een volledig "open" gezichtje heeft en bij Jona zijn het idd zijn ogen die vooral spreken.
Een reactie posten