Jona was altijd al zeer sterk gehecht aan zijn tutje. Intussen 'woont' de tut overdag in de tutenkast en gaat ze enkel nog bij het slapen en rusten in de mond. Maar tussentijds 'mist' Jona duidelijk iets.
Telkens hij zich verveelt of moe is of in een 'dood' moment moet dat kind wat in zijn mond hebben. En vorig jaar waren dat zijn vingers of soms zijn hele hand. Dit jaar alles wat hij bij heeft. Zijn mouw, een kraagje van zijn trui, een stuk deken, speelgoed en ritsen.
3 ritsen heeft hij in de loop van vorige week (met vandaag bij) stukgebeten. Niet fijn dus.
Jona gewoon zeggen dat hij het niet mag doen werkt duidelijk niet en dus ging ik om een bijtspeeltje. Ik hang het aan zijn jas en hoop dat hij dan zijn ritsen met rust laat...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dit herken ik! Noor heeft dat nog: haar vingers of haar hele hand (proberen) in haar mond steken; of op haar vestkraag sabbelen... Verschrikkelijk! Heel zelden, als ze echt die tuut wil, vraagt ze er nog achter, maar ik ben onverbiddelijk: tuut is voor bij het slapen. Ze is al drie jaar, ben al begonnen met de voorbereiding om de tuutjes aan de Sint te geven, straks in december...
Een reactie posten