De eerste week

De eerste schoolweek zit erop.
Nee, ik heb niet geweend en nee, ik heb er niet moeilijk mee. Jona heeft niet geweend en had het er niet moeilijk mee. Zijn tweeënhalfjaar thuis heeft hem geen onoverkomelijke 'loslatingsproblemen', sociale beperkingen of gebrekkige zelfstandigheid bezorgd.

Ik heb ook geen 'loslatingsproblemen' integenstelling tot wat anderen me reeds hebben willen aanspreken. Ja, ik vind dat een baby bij zijn moeder hoort en ik kon Luca niet in het kribbe-regime achterlaten. Ja, ik kon mijn kinderen niet laten wenen 'snachts maar uiteindelijk hebben ze het zelf geleerd. Zo gaat dat. Kinderen leren uit zichzelf. Ze hebben een natuurlijke drang naar zelfstandigheid en beetje bij beetje eisen ze meer ruimte en beetje bij beetje wordt mama minder 'alles'.

En Jona was er intussen klaar voor en ik was er klaar voor. Was Jona niet klaar, had ik gewacht en dan had ik vast weer het 'overbeschermende mama-label' gekregen.

Maar goed, die eerste schoolweek dus :)
Reuzeleuk is het om een enthousiast kind te mogen afhalen, om de werkjes te bekijken, te luisteren naar de verhalen en de liedjes en tijd te hebben voor Luca.

Minder leuk is het om te horen dat je kind over de middag gehuild heeft omdat hij moe was en niet wou slapen, als je kind zegt dat hij geen 'vriendjes' heeft (Jona dacht dat hij van dag één vriendjes zou hebben...), dat er stoute kindjes in zijn klas zitten en dat Luca niet naar school mag omdat de kindjes op hem gaan slaan.

Normaal zal het wel zijn, alle peuters maken wel es ruzie en dat gaat meestal gepaard met slaan. Wenen doet Jona thuis ook en trunten, zomaar, dus het valt te verwachten dat hij dat op school ook zal doen. Toch is het niet leuk om horen. Doet het eventjes pijn omdat het 'ergens anders' gebeurt.