We aten een rijstschotel en zoals gewoonlijk wil Jona dan graag precies weten wat er allemaal op zijn bord ligt. Boontjes, rijst, ommelet en stukjes kip. 'Ah, kip...' Zegt Jona. 'De kip maakt dat voor ons eh, zoals de eitjes.'
'euhm...'(Moet ik nu gewoon knikken en hem in het ongewisse laten of zal ik het toch maar vertellen?)
'Niet echt. Die stukjes kip ZIJN de kip.'
2 grote ogen kijken me vragend aan. (Oh nee, wat heb ik nu weer gedaan. Terugkrabbelen is geen optie meer?)
En toen deed ik maar de uitleg. Over hoe dieren ook andere dieren opeten en dat mensen dus ook dieren opeten. En dat dat stukje kip ooit een levende kip was, maar nu dus niet meer.
Aan Jona's uitdrukking was te zien dat mijn uitleg er één was die hij zelf nooit bedacht zou hebben. En met een pruillipje en een stukje kip op zijn vork zei hij 'ik denk niet dat ik dat leuk vind...'
---Zijn uitdrukking was trouwens zooo grappig dat ik toen gewoon in de lach ben geschoten waardoor het arme kind er helemaal niet meer om kon lachen... ---
3 opmerkingen:
Grappig en triest tegelijk :)
Heeft hij de kip dan toch opgegeten?
toch niet :) maar hij was sowieso niet dol op kip. Ik zal maar niet zeggen dat zijn fevoriete chipolata's van het varken komen...
ik zag er ook tegenop, maar Kleuter vond het allemaal prima.
voorlopig nog geen vegetariër in huis hier ; )
Een reactie posten