Wenende kinderen zijn nooit leuk, maar tegen het gehuil van Jona kan ik veel minder goed dan dat van Luca.
Jona heeft zo'n heel aparte manier van huilen. Met lange uithalen die echt pijn doen aan de oren ('huilen' is bij hem echt een beter woord dan wenen).
Bovendien is het gehuil met zoveel wissels op school (want vervangjuf 2 was nu ook nog ziek en dus was het weer iemand anders voor een week) aanzienlijk toegenomen waardoor ik er ultragevoelig voor geworden ben.
Ik word er kregelig van en alhoewel ik weet dat een stevige knuffel het wel kan oplossen, kan ik het soms gewoon niet opbrengen.
Soms maakt het gehuil mij gewoon kwaad. Soms zet ik hem gewoon op de gang. Soms moet ik nog steeds hetzelfde advies volgen als toen, bijna 4 jaar geleden. 'als het niet meer lukt en je voelt dat je kwaad wordt, verlaat dan de kamer, kalmeer en kom dan terug.'
4 opmerkingen:
dit lijkt mij een zeer goed advies, nog altijd. Troost je, met het ouder worden, vermindert dat gehuil vanzelf. Er is hoop!
heel begrijpelijk dat je daar soms tureluut van wordt, zeker als het blijft aanhouden
zolang je zijn nek maar niet omwringt, zal het wel meevallen zeker ;-)
sterkte en hopelijk komt er snel wat rust op school
Goh ik kan daar dus ook niet goed tegen he. Als andere kinderen wenen wel, maar mijn eigen kinderen...nee absoluut niet...
ik kan er ook vreselijk slecht tegen. Kleuter was vroeger een huilbaby, zoals dat heet ; ) en toen dacht ik soms echt dat ik gèk werd. tegenwoordig huilt ie echt niet vaak meer, maar soms op momenten dat het ook ècht niet nodig is en dan kan ik soms ook zo kwaad worden!
doe dan ook vaak even een deurtje er tussen, dat helpt =)
Een reactie posten