Gisterennamiddag had ik dus 4 jongens in huis, maar soms leken het er wel 10. Vooral het aantal decibels was soms onvoorstelbaar. (ik hoop voor de juf dat het er in de klas wat rustiger aan toe gaat...) Ook kleine menings verschillen tussen de jongens oplossen vond ik niet altijd even makkelijk. Zo'n kind komt hier dan spelen en op één of andere manier voelde het toch wel vreemd om hem dan te gaan zitten berispen.
Maar de jongens vonden het dus wel gewèldig hoor. Jona pakte uit met al zijn spullen en ook Luca liep de hele tijd achter de bende aan. En wat deed hij zijn best gewoon met ze mee te spelen, maar de 'grote' jongens vonden het dan toch wel nodig om hem er eens goed op te wijzen dat hij nog een peuter is en dus bijgevolg nog niet mee kon doen. Het leverde hen enkele woedende blikken en een 'ik ben boos!' op en naar het einde toe zaten Luca en één van de jongens (de rustigste) dan toch mooi samen te spelen.
Op Jona was ik ook best fier, want hij deed het geweldig. Zo zou hij aan S. eens tonen hoe je moet knippen. 'Zooo mooi langs de randjes hoor S.', maar S. knipte zijn tekening middendoor. 'Oh, ja zo kan dat ook. Jij mag dat zelf kiezen hoor S. Kijk, ik doe dat zo, maar jij mag dat ook in 2 knippen als je wilt'. Prachtig vond ik dat van 'm hoor!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Wat een empathie, heel knap van hem!
een leraar in spe :-)
Een reactie posten