Jona was de laatste tijd zo rustig dat ik haast vergeten was hoe vreselijk die peuterpuberteit kan zijn. Niet bij Jona dus, maar bij Luca is hij werkelijk aangekomen nu.
Het kind weet met zichzelf geen blijf en loopt de hele dag maar te tieren om vanalles en nog wat. En hij wil DAT en als ie het heeft dat hoeft ie het niet meer, want dan wil hij eigenlijk iets anders. Hij zegt 'nee!' terwijl hij 'ja' bedoelt, maar dat niet wil toegeven.
Het is IK IK IK en 'ik alleen doen!', 'ik dat doen!', 'van mij!', 'dàt wille k'ik!' (waarbij hij zijn immer zo schattige alsjeblieft? steeds meer 'vergeet')
Delen kan hij niet meer, om beurten spelen ook niet. Vreemde kinderen bekijkt hij boos en hij roept 'stoute!' nog voor ze ook nog maar iets zouden kunnen doen.
(I blame 'de kribbe-ervaring')
De schattige lach is het grootste deel van de dag vervangen door een nukkig gezicht, gefronste wenkbrouwen, tranen en nog meer van dat leuks...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Ik voel met je mee...
Hier is het ook nog altijd van dat, alhoewel het begint te wisselen, een week goed, een week slecht.
Mmm. Vandaag nog was ik ook zo aan het denken dat onze oudste zo flink geworden is en dat ons jongste nog een hele weg te gaan heeft - lees die hele peuterpuberteit nog door moet. Zucht. Ik leef met je mee ;-)
Ik heb het maar met ééntje van de twee echt gehad. De oudste, een heel braaf kind ondertussen, smeet zich tussen anderhalf en 4 jaar elke dag minstens één keer krijsend op de grond. Om zot van te worden. En niemand die dat nu nog gelooft.
Binnen een jaar of twee zit ik met een echte puber. Ik hou je op de hoogte...
ook ik knik eens van herkenning ;-)
Een reactie posten