Steeds vaker hoor ik van de mensen rondom mij hoeveel Jona toch veranderd is deze laatste paar maand.
'Goh, hij komt zomaar op mijn schoot zitten.'
'én hij kééék naar mij!'
'Hij heeft tegen mij gespróken!'
'Hij durft daar zomaar binnen te gaan!'
Uitspraken die me blij maken natuurlijk. Uitspraken die tegelijkertijd ook meteen aantonen hoe bijzonder het wel is dat Jona die dingen doet. Uitspraken die me vertellen dat ook andere mensen wel opgemerkt hebben dat het ergens toch wel lang begon te duren eer hij die dingen deed. Uitspraken die ergens opgeluchtheid uitdragen en hoop.
Hoop dat het allemaal wel gewoon goed komt. Hoop dat Jona er misschien gewoon wat trager mee is, maar misschien hier ook wel de capaciteiten bezit om er wat van te maken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Mooi verwoord hoe die uitspraken inderdaad twee verschillende gevoelens impliceren.
Maar wel superknap van Jona dat hij zo positief evolueert!
het is iig een hele positieve ontwikkeling, die hoop geeft! en trots maakt =)
Een reactie posten