Mijn mama (die op school bij Jona werkt) belde me deze namiddag op. Om te zeggen dat ze zo gelukkig was. Want Jona had voor het éééééérst sinds hij in januari naar school gaat tegen haar gepraat. Spontaan dan nog wel èn met een glimlach erbij!
Moet je weten dat hij normaal dus géén (niks, nada, noppes) reactie gaf als mijn mama even 'hallo' kwam zeggen. Het was net alsof hij haar niet zag of hoorde. Kun je bedenken dat het niet alleen een gelukkige grootmoeder, maar ook een overgelukkige mama is :)
Bovendien zei de juf nog eens hoe goed het wel gaat en dat ze hem zelf al 'betrapte' op zingen in zijn spel. En ook in de speelotheek was hij losjes vandaag. Zo losjes zagen ze hem nog nooit. Zingen en praten en zichzelf zijn.
Ik mag denk ik wel besluiten dat hij het dus fijn heeft op school en bij deze gooi ik nog een 'dikke duim' naar de juf die Jona al zo snel 'thuis' kon laten voelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
oooooooooooo dat moet erg zijn voor jullie...
wat ongelooflijk super dat Jona het nu wel doet!!!!
O wat goed zeg! Ik heb ook ondervonden dat "de aard" van de juf (of hoe zeg je zoiets) er zoveel toe doet! Het wordt vast een schooljaar van vele positieve veranderingen! (ook bij ons ;-) )
Inderdaad bravo voor de juf! Super.
Een reactie posten