Het geheugen

Mijn geheugen is geen wonderding. Ik kan noch namen, noch cijferdingen (telefoonnummers en zo) onthouden. Letterlijk reproduceren was nooit aan mij besteed en uit mijn kindertijd herinner ik mij ook nauwelijks iets.

In mijn vroegste herinnering was zelf mijn jongste broer er al (net) en moet ik bijgevolg al 5 geweest zijn. Van de kleuterschool --na 5 jaar dus al-- herinner ik mij amper 3-4 speelplaatsmomenten. Beelden van klasje, activiteiten, juffen of vriendjes heb ik niet. Beelden van thuis amper.

Echte herinneringen, gedachten en gevoelens die komen bovendrijven zijn van toen ik al 6 was. Vanaf het eerste leerjaar dus. En van dat leerjaar herinner ik mij vooral de grote vreugde van het kunnen lezen. Dat ik altijd oefende en alles 'moest' lezen en dat ik dat gewéldig vond.

Jammer vind ik dat, dat ik mij zo weinig herinner. Temeer omdat mijn man (en broers) zich wel nog allerlei dingen voor de geest kunnen halen. Van toen ze 3 waren of 4 en mijn man ziet zichzelf zelf nog als peuter.

En zij zeggen dat ze toen niet 'anders' waren dan vandaag. Dat hun 'wezenlijkheid' of persoon niet veranderd is. Dat zij toen niet 'anders' dachten of voelden dan nu. Alleen ontbraken toen de woorden soms. En zo komt het dat mijn broer nu kan uitleggen wat hij toen als kleuter ooit bedoelde (met een woordspeling), maar wat verkeerd begrepen werd.

En ik vraag me af. Zal Jona zich vandaag nog herinneren? Of gisteren of morgen? En voor hoelang? Zal hij de herinneringen die hij nu nog heeft (die gaan tot anderhalf jaar terug ongeveer) ook houden of zullen die langzaamaan verdwijnen? Zal ik ooit te weten komen wat hij dezer dagen denkt? Ik hoop van wel...