Toen het, een maand of 8 geleden, niet zo goed kregen we hulp van het ckg (centrum voor kinderzorg en gezinsondersteuning) aangeboden. De kinderopvang werd niks, maar het uurtje per week begeleiding aan huis was nét wat ik nodig had.
Aanvankelijk gingen de gesprekken over Luca. Die nauwelijks sliep, niet goed at en veeeel huilde. Maar dat beterde en gaandeweg praatten we meer en meer over Jona. Over zijn voorsprong (die ik me niet had ingebeeld kon ze me bevestigen), zijn gedrag (wat nogal extreem kan zijn), zijn eigenaardigheden (een beetje euh... autistiform soms en dan ook weer helemaal niet) en een 'gerichtere' aanpak (want de 'typische' regeltjes en aanpakken voor peuters bleken niet erg effectief).
En ik keek er altijd wel naar uit, naar dat bezoekje. Voor het gesprek, het luisterend oor van een buitenstaander. Altijd begripvol en nooit (ver)oordelend. Professioneel en eerlijk. Bereid om toe te geven dat sommige dingen ook voor haar nieuw waren, maar toch altijd mee op zoek gaand naar informatie en antwoorden.
Eén keer komt ze nog, met de papieren om haar bezoeken af te sluiten. Want het is vakantie en Jona is hier. En praten over Jona mét Jona, dat gaat niet. En dus zei ik haar dat ze niet meer hoefde te komen. Dat ik haar dankbaar was voor haar hulp en dat het verder wel zou lukken.
En ze zei dat ze graag kwam en dat ze benieuwd was naar hoe het met Jona verder zou gaan. En dat als ik in september terug huisbezoek wou of vragen had, dat ik maar moest bellen.
Van dienstverlening gesproken. Zoooo dankbaar ben ik het ckg (en de persoon die ze gestuurd hebben).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten