Het begon niet goed vandaag. Luca begon al te protesteren toen we naar de auto gingen en bij het aankomen op de parking klampte hij me stevig vast. Bij het zien van de leefgroep werd mijn ventje heel stil en bekeek me met grote ogen en van zodra ik hem aan de leidster gaf begon hij hysterisch te huilen.
'Als je buiten bent stopt hij wel' en ik ging buiten en het krijsen werd heviger. Ik heb gedaan wat je in dat geval waarschijnlijk niet moet doen, wachten (uit het zicht natuurlijk). 15 minuten lang heb ik gewacht tot het krijsen zou verminderen, maar het ging maar door. Hij zat aan de deur, op de grond op de ruit te slaan en te huilen en te roepen. Net toen ik dacht dat de verzorgster hem kwam oppakken of troosten bleek ze hem gewoon een beetje opzij te schuiven, mopperend 'goh jij bent vervelend', om iets van de kapstok te kunnen halen.
Ik ben naar binnen gegaan en heb Luca zelf gepakt. Ik ben nog een half uur gebleven, maar kon niet zonder hem vertrekken. Ik ben, als een emotioneel wrak, ter plaatse beginnen huilen en heb gezegd dat ik hem daar niet kon laten. 'Hij moet nog wennen, het is normaal, het betert wel' kon niks baten. 'Als je zou werken zou het ook moeten' Ja, en nu MOET het dus niet, ik wil wel rust, maar niet op deze manier.
En dus is Luca weer thuis. Hij heeft geslapen en veel gegeten en is nu vrolijk aan het spelen.
2 opmerkingen:
Dit vind ik echt wel zielig om lezen, wreed...
Ik ben het eens met Isabel. Ik zou mijn kind ook niet op die manier kunnen achterlaten.
Mij lijkt het logisch dat als een kind het moeilijk heeft met afscheid (wat normaal is), je als verzorgster of opvoedster je uiterste best doet om hem/haar zoveel mogelijk af te leiden met iets leuks en niet zomaar laat zitten :s Bah.
Een reactie posten