Met bluf kom je, als mama, soms een heel eind.
Maar soms ook niet, zoals vandaag.
Ik moest naar de bakker, maar Jona wou (zoals gewoonlijk) niet mee.
En dus maak ik Luca klaar en ik negeer Jona gewoon.
Ik trek de deur van de woonkamer dicht
en zoals gewoonlijk komt Jona al schreeuwend die deur weer opentrekken.
Zoals gewoonlijk zeg ik dan: 'wij zijn klaar en gaan nu naar de bakker. Tot straks'
En NORMAAL gezien slaat Jona dan in paniek
en NORMAAL gezien maakt hij zich dan raprap klaar
en NORMAAL gezien gaat hij dan toch gewoon mee omdat hij niet alleen wil achterblijven.
Maar vandaag bekeek hij me
en zei 'tis goed, ik ga flink hier wachten'
en toen 'kijk, ik zal mij hier op het trapje zetten'
en ook nog 'tot sebiet mama!'
En ik dacht dat HIJ blufte
en nam de buggy
en er gebeurde niks.
Ik opende de voordeur
en er gebeurde niks.
Ik ging dan maar naar buiten,
sloot de deur achter me
en ER GEBEURDE NIKS.
5 minuten heb ik staan drentelen aan de voordeur
en ben dan maar terug naar binnen gegaan.
En Jona zat op zijn trapje
en riep heel fier
'ik heb flink gewacht eh mama!
1-0 voor Jona
**Hij is daarna dan toch wel nog meegekomen hoor, want van dat wachten had hij honger gekregen.
8 opmerkingen:
grappig om te lezen mar om zelf van te koken. Al gelijkaardige koppige situaties meegemaakt!
Grappig! Vooral omdat hij volgens mij niet doorhad dat je blufte (of wel?) maar hij het echt meende dat hij flink ging wachten :)
Ik zou alleszins niet goed weten hoe te reageren. Gelukkig wou hij dan toch nog zelf mee.
Inderdaad leuk om te lezen :-) Dat bewijst nog maar eens hoe pienter Jona is! Er staat jou nog wat te wachten, denk ik ;-) (goed bedoeld hè)
:-) :-)
Haha, geweldig. Slim ventje!
Ik bluf ook regelmatig en hier lopen ze er altijd in. Al weet ik dat er een dag zal komen dat ik ze niet zo snel overtuigd krijg...
't Is toch echt een pienter bazeke zeg!
Oh ja, zo herkenbaar dat moment. Ik heb ook zo'n keertje buiten gestaan, effectief in de wagen gestapt en tot achter het hoekje gereden (een huis verder). Dan weer uitgestapt, naar de voordeur gewandeld en gedacht een bleitconcert te zullen horen. Niks hoor, enkel een verbaasde blik à la "hoe, waarde gij dan niet weg".
Gelukkig zijn er dan weer die andere momenten. Die waarop ze super aanhankelijk zijn, aan mama's rok hangen en niks zelf kunnen ;)
Ja hoor Tamara :) Hij meende het echt en hij was oprecht fier op zichzelf dat helemaal alleen thuis op mij zitten wachten had lol.
Alleen zal ik dat de eerstvolgende keer met handen en voeten mogen uitleggen dat dat eigenlijk gewoon niet mag dus. Alleen thuis blijven.
Een reactie posten