Koprol

Vandaag was het de laatste spelnamiddag. En de hindernissenparcours in de sporthal waren zeer geslaagd. Jona ging door het dak (ahja, want turnen dat doet ie oooook heel graag) en gaf zich 200%. Eerst het kleuterparcours, dan het 'grote' parcours. Want Jona is al 'groot' en als die andere kindjes dat kunnen, dan hij ook.

Meneertje drufal waagde zich aan alles en het lukte nog ook. Niks te hoog, te steil, te smal... tot het allerlaatste punt. Drie sprongen op de trampoline gevolgd door een koprol op de mat. Dàt kon hij niet en dat hebben we geweten.

Hij heeft het geprobeerd, heeft gefaald (keer op keer) en 20 minuten liggen huilen en stampen van woede. En oh wee als iemand hem probeerde te helpen of het nog een keertje voor tonen of hem net dat laatste duwtje te geven om hem over kop te krijgen. 'Ik moet dat alléééén doen!'

En we lieten hem alleen. En terwijl de anderen een wedstrijdje op tijd voerden ging Jona in z'n uppie zitten oefenen. Om te rollen.

En toen LUKTE het en Jona was dolgelukkig. En hij rolde en rolde nog meer en de dag kon niet meer stuk.

***Hij rolt eigenlijk nog 'stijf' en dus niet zo goed voor zijn nekje en rug. Alleen wou ik 'm daar vandaag niet meer mee confronteren. Niks zo erg als trots zijn op jezelf en iemand die je dan nog komt verbeteren dacht ik zo.