Ik wou reageren op Maaikes blogje, maar dat werd toen zo'n tekst dat ik er evengoed zelf een postje kan van maken.
Tutjes dus.
Ik had er vroeger ook al niks op tegen maar MIJN kind zou er niet mee op straat lopen. En er zouden strikte regels zijn omtrent slapen en tutten en spelen en niet-tutten.
En het ging goed, het ging fantastisch tot Jona anderhalf werd en grote broer. Jaloezie, vermoeidheid, gemakzucht... het tutje begon steeds vaker tevoorschijn te komen en goede voornemens werden een tutjes-strijd.
Op de dag van vandaag hebben we een 'tutjeskast' en in theorie gaan die tutjes na het opstaan in de lade. In praktijk ook, maar dan moeten we naar school en dat tutje moet natuurlijk mee (want Jona dut daar nog) en dan zit die tut daar natuurlijk te branden in dat boekentasje en Jona wil dat dan 'vasthouden' en voor je het weet zit het dan alweer in zijn mond. Op school gekomen hebben andere kindjes hun tutje ook nog in, want dat mag en die worden dan na het onthaal in klas opgehaald.
En nà school zit dat ding wéér in die boekentas en na een maand elke avond 'ruzie' maken om die tut daar ook in te houden heb ik het opgegeven. En Jona is dus dat peutertje dat na school (nog IN school en op straat) met zijn tutje loopt. En eigenlijk is dat helemaal geen 'probleem', want thuis gaat dat ding wel meteen weer de kast in.
Maar het is geen 'zicht' zo op straat met de tut. En ik word er op aangekeken en Jona wordt er op aangesproken met allerlei baby-associaties en 'vuile' tut en zo van die dingen, waar Jona zich toch ABSOLUUT niks van aantrekt. En ik denk: laaaaaat dat kind toch. Er zijn heus wel erger dingen dat een tut.
8 opmerkingen:
och hier zijn ook regelmatig kids die een tutje vaker inmogen dan Isla. Het enige wat ik daar ook "promoot" is niet praten met de tut in de mond, want da's echt niet goed voor de spraakverstaanbaarheid en het vormen van de klanken.
Ik heb trouwens nog nooit een volwassen persoon gezien met een tut :-)
De praktijk is zelden zo eenvoudig als de theorie eh! Jij staat er wel bij stil en je probeert het tutgebruik zoveel mogelijk te beperken, rekening houdend met Jona zijn karakter en de situatie.
Een groot verschil met ouders die hun (5-jarige) kinderen laten tutten zonder enige beperking of kritische houding. Soms wel begrijpelijk, want ze zijn vaak veel rustiger en braver met tutje...
En inderdaad Maaike, een kleuter die constant praat met de tut in de mond: vreselijk!
Ik heb het geluk dat Maxime het tutten snel afgeleerd is. En ik vond kindjes met tut op school en op straat niet zo flink. Maar het is inderdaad niet zo zwart wit. Jouw Jona is op andere vlakken dan weer super flink ;-). Laat hem inderdaad dat tutje maar. Een volwassen met tut heb ik ook nog nooit gezien. Mijn dochtertje duimt. En wie weet zal ze dat in de klas en op straat ook wel doen, en dan is dat misschien ook niet zo flink. Maar als dat haar troost en rustig maakt als het nodig is, dan zal ik daar geen problemen mee hebben.
Suggestie voor een oplossing: laat een tutje op school waar hij het ook enkel voor het slapen krijgt.
Bij ons blijven tut en knuffel op school in het slaapzaaltje, anders zou het ook veel moeilijker zijn om de 'enkel in bed' regel aan te houden. Gisteren gingen we met de trein naar oma, en die tut/knuffel in de tas (hij slaapt daar ook in de namiddag) waren ook vreselijk verleidelijk onderweg.
Ik betrap mezelf trouwens op een afkeurende blik als ik grote kindjes met tut zie op straat, terwijl ik weet dat het allemaal niet zo zwart-wit is. Blijkbaar een moeilijk te onderdrukken reactie :-(
Hebben we inderdaad geprobeerd Jeroen :)
Maar omdat er nog andere kindjes op de bank zaten MET tutje zat Jona dan de hele tijd te huilen en zijn handjes 'op te eten'.
Maar goed, over 2 maand is het vakantie en dan is het sowieso makkelijker om dat allemaal weer in goede banen te leiden. En in september (kleuterklasje) mogen er gewoon geen tutjes meer in de klas, voor niemand. En dat is natuurlijk veel duidelijker en makkelijker.
dag en nacht had de mijne dat ding in en ik vond 't helemaal niets (meer), dus rond z'n eerste verjaardag gewoon afgebouwd en weg ermee en dat was dat. het schijnt ook steeds lastiger te worden, hoe ouder ze worden. de beste oplossing is *zeggen ze* in één keer er mee stoppen. dat worden dan even een paar flinke huilbuien en dan is 't over. *zeggen ze*
succes ermee !
Geloof het of niet Inge, maar stoppen hebben we ooook al gedaan. Een tijdje geleden, maar toen ging ie duimen! En dat vond ik nog erger en dus kwam de tut gewoon terug.
Maar het is wel waar, hoe ouder hoe moeilijker. Denk dat wanneer we deze zomer Jona's tutje proberen af te wennen, we Luca's tut ook meteen wegnemen. Tenzij die dan ook weer gaat duimen natuurlijk.
Een reactie posten