Ergens rond mijn 17de ontstond 'het gevoel'. Een kriebel, een wens, een verlangen naar een kindje ook al had ik hoegenaamd nog geen kind van ver of dichtbij gezien. Ik wist niet wat het inhield voor een kind te zorgen, maar elke zwangere buik en baby was als een steek in mijn hart.
De echte liefde en fascinatie kwam in mijn studiejaren. Vakken zoals sensorische ontwikkeling, ontwikkelingspsychologie, psychomotoriek enz. bleken buisvakken vanwege mijn gebrek aan ervaring en contact met kinderen, maar ze waren ook de grondlegger van een diepere interesse naar 'het kind'.
Op vandaag heb ik 2 kinderen en ik heb het me nog niet beklaagd. Hun ontwikkeling boeit me mateloos, verwonderd me, vertedert me. Ik zou kinderen (niet enkel die van mij, maar allen) gewoon urenlang kunnen observeren denk ik. Gewoon om te ZIEN en te BEGRIJPEN wat hen drijft.
Kinderen ZIJN mijn wereld, wat me drijft, mijn hobby en sommigen zullen mijn leven omschrijven als 'eng'. Ik zie het als ongelooflijk RIJK.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Wat je in de eerste alinea schrijft, vind ik treffend: hoe "intuïtief" of zelfs "instinctief" het verlangen naar een kindje wel is.
Als ik rationeel ben en voor mezelf voor- en nadelen van het aan-kindjes-beginnen afweeg, weet ik niet goed of ik er echt aan toe ben. De steken en kriebels in mijn buik als ik babietjes zie, of zwangere vrouwen, zeggen me echter iets anders: een kindje, NU!!!
Goh, mijn man en ik hadden zoiets van: er is altijd wel een reden om er niet aan te beginnen en het ideale moment kan nooit komen en dus gingen we er gewoon voor.
Ook voor een tweede gingen we op gevoel en voor een derde ook. En dat gevoel zegt dat ik nu dus nog geen zin heb in een derde :p
Een reactie posten