Ik krijg de zenuwen van Jona, ik word echt waar letterlijk zenuwachtig, met en knoop in de maag en opgejaagd gevoel vanwege Jona's onophoudelijke geween, gekrijs, geneut en gezaag gedurende nu al een week of zo. (Met piek dit weekend en vandaag dus)
Vrijdagavond en zaterdag had hij koorts, dus dan heb je der nog wel begrip voor. Zondag ook nog wel een beetje, want tzit misschien toch nog wat in de kleren. Maar vandaag had ik hem beter naar school gestuurd, want ik kan er niet meer tegen.
Woede-aanvallen omdat hij VEEEL rice-krispies wil (en die toch niet opeet), omdat hij met de magneetjes wil spelen (maar dan krijsend op de grond valt omdat er ook nog enkele lettermagneetjes tussen zaten en dat wou hij dus niet), omdat hij per sé spirelli's weten (het is nog maar tienen en hij moet wachten), omdat we dan eindelijk spirelli's eten (maar er zitten zowaar 4 groene tussen en dat IS NIET lekker, alhoewel hij zelf niet geproefd heeft), omdat ik hem dan op mijn schoot neem om hem te doen eten en ik dan weer stop omdat ik wil dat hij ZELF eet (en hij KAN dat niet as if), omdat hij wel naar een filmpje of niet naar een filmpje wil kijken, omdat hij wil slapen, maar dan weer niet meer en tenslotte (het is nog maar 14u) omdat hij zijn tweede konijn niet vindt. En die laatste krijspartij duurt nu al sinds 11.30u even onderbroken door een uitputtingsslaapje.
Ik ben 'zen' geweest, of heb het geprobeerd. Heb het meeste genegeerd, toch één keer geroepen (ben ook maar ne mens), hem op zijn kamer gezet om te kalmeren (maar dat heeft niks uitgehaald) en ik heb intussen veel zin hem achter het behang te plakken. Al goed dat we er geen hebben.
2 opmerkingen:
wij hebben wel behang... maar er hen ook echt achter hangen... 't is toch niet zo simpel! :-)
toch stiekem blij dat ik niet de enige ben met zo'n gevoelens ;-)
Ooh, ik krijg ook wel eens de zenuwen van de "kuren" van mijn zoontje. You're not alone. Ik troost mezelf soms met die gedachte ;-)
Een reactie posten