Er bestaat een verhaal over een jongen die wolf riep. Die jongen vermaakte zich door de dorpelingen telkens te alarmeren over een wolf die er niet was. Tot op de dag dat er werkelijk een wolf was en de dorpelingen niet meer luisterden. Al naargelang de versie van het boek eindigt het verhaal al dan niet dramatisch voor die jongen.
Luca verkrijgt de laatste dagen zowat het zelfde effect. Door zijn onophoudelijke gehuil, gedrein en gekrijs om wissewasjes duurt het steeds langer eer ik reageer. Alles went, ook peutergekrijs en als Luca dan toch es echt valt heeft ie de pech dat het dan net iets langer duurt eer ik hem ga troosten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
heb ik Peuter ook al eens uit proberen te leggen... never cry wolf. maar of 't aangekomen is ? ; )
"alles went, ook peutergekrijs"... dat moet je mij dan toch maar eens leren :-) er aan wennen :-) :-)
Awel, ge negeert dat gewoon he. Ga stofzuigen of afwassen (met de kraan open) of zet de tv op lol.
Ik vind het nog steeds irritant, met 'wennen' bedoel ik gewoon dat ik niet meer elke keer een halve hartaanval krijg omdat ik denk dat ie halfdood ligt of zo.
Als ik hem nu hoor krijsen denk ik eerst: hij zal weer ergens niet aankunnen of zo en doe ik gewoon verder met wat ik bezig was.
doe gewoon alsof hij er niet is
Een reactie posten