Matrix

Je zou denken dat ik het gewoon word, Jona's 'kunnen'. Steeds als ik denk dat ik nu wel zo'n beetje weet wat zijn niveau is maakt hij weer een sprong en blijf ik verbijsterd achter.

Ik lijk hem voortdurend te onderschatten en het is maar wanneer Jona blijft 'zagen' en aandringen 'ik wil het wel een keer proberen!' dat ik zie waar hij toe in staat is.

Zijn favoriete internetspelletje was deze morgen een kleuren en vormen-matrix. Het eerste venster ging best vlot, maar toen het volgende kwam zag het er mij toch ingewikkeld uit en was ik al van plan weg te klikken. Maar dat was buiten Jona gerekend.

De tweede matrix ging heel wat minder vlot en je zag hem lang en diep denken en missen en gissen, maar hij slaagde er uiteindelijk in. Dat het moeilijk was schrikte hem bovendien helemaal niet af. Ik had hem integendeel al lang niet meer zo enthousiast gezien om er NOG eentje te maken. De andere twee matrixen waren trouwens weer 'makkelijker' en vlot gemaakt en de ontgoocheling was reuzegroot toen het daarna al gedaan was.

--btw ik bestuur de het pijtje, want dat kan hij dus nog niet--

De duopuzzel gaat hem trouwens ook veeeel makkelijker af dan ik had kunnen denken en hij heeft het al es gewaagd te vertrekken van het eindresultaat ipv de deelstapjes. Het was nog net te moeilijk, maar voor hoelang nog?

Naast het onderschatten 'relativeer' ik altijd. Ja, hij zit voor, maar het zal wel niet zooooveel zijn. De site noemt immers peuterspelletjes (intussen weet ik dat je in Nederland peuter bent tot 4 jaar) en op de puzzeldoos staat 3+ (maar de 3 vierjarigen uit de speelotheek slaagden er niet in het alleen te maken).

En dat brengt me dan bij volgende bedenking. Als Jona DAT kan en daar ook zo enthousiast van wordt, wat biedt de peuterklas hem dan qua verstandelijke uitdagingen? Gelukkig kan hij nog helemaal opgaan in het grofmotorische van de turnles en het namiddagspel. Maar toch, een hele week je verstand op 0. Dat breekt vroeg of laat op.