De grote rustverstoorder

'Wacht, als hij gaat stappen, DAN is het gedaan met de rust' Die waarschuwing kreeg ik indertijd bij onze oudste. Nu, ik moet zeggen dat ik het kunnen stappen veel meer als een terugvinden van de rust heb ervaren. Veel minder gesleur, minder frustraties, minder vuile kleertjes en handjes en ja, je moet er wel es een keertje achterna, maar dat heb je met vlotte kruipers ook.

Nee, dan vind ik kunnen klimmen een veel grotere rustverstoorder. En klimmen, dat hij, onze jongste. Op een stoeltjes, van één stoeltje naar een ander, van een stoeltje op de zetel of te salontafel, de trappen vliegensvlug omhoog...

Ontelbare rampscenario's to be en geen seconde rust. Bovendien is klimmen (en er dan van springen) grote broers favoriete spelletje waardoor kleine broer al snel iets te enthousiast wordt.

Als moeder kan je twee dingen doen: zorgen dat ze niet meer kunnen klimmen en bijgevolg niet meer vallen of zorgen dat ze zoveel mogelijk kunnen klimmen en bijgevolg leren hoe (niet) te vallen.

Ik geloof in de laatste strategie.