boekenpeuter

'Kijk!, kijijijijk!' gilt de jongste wanhopig terwijl hij al kruipend, met één hand het zoveelste boekje voortslepend, tot bij mij probeert te komen. 'Mama, mama, maaaaammaaaaaa!' klinkt het wanneer hij dan uiteindelijk naast mij staat. Zijn gezichtje op storm en klaar om in huilen uit te barsten als ik nu niet gauw dat verd* prentengeval van hem overneem en begin voor te lezen.

Met een half oog drie vier dingen aanduiden in de hoop hem even af te leiden helpt geen zier. 'Dat!!!!!' 'Datt!''' je zou het niet verwachten van zo'n ukje, maar opgeven staat niet in zijn agenda.

Het is niet dat ik geen boekjes wil voorlezen, geloof me, ik ben blij om zoveel leergierigheid. Maar mijn boekengenen hebben zich toch net iets te fel gemanisfesteerfd bij onze boekenpeuter. Bovenstaande situatieschets beschrijft immers geen éénmalig gebeuren, maar een continuüm doorheen de dag.

Bij het schrijven van dit bericht heb ik vier boekjes voorgelezen, 3 boekjes genegeerd en op dit eigenste moment heeft Luca al zijn hoop gesteld in boekje nummer 8. Iemand vrijwilliger voor de positie van voorlezer?