Beleefdheid

Vanaf wanneer mag je beleefdheid verwachten bij een peuter vroeg ik me enige tijd geleden af. 'dank u' en 'alsjeblieft' kan Jona al een hele tijd zeggen en hij zegt het ook dikwijls. Het is te zeggen, hij zegt het enkel tegen mij, Luca of de hond. Buitenstaanders krijgen enkel een glimlach of een tong (hij steekt namelijk zijn tong uit als hij verlegen is).

Vragen stellen is een stuk moeilijker, maar ik zat er toch wel een beetje op te wachten. Want 'draagen!' of 'Nona fruitsap drinken' begon me toch wel een beetje te storen. Het eisende karakter ervan bedoel ik dan.

Zelf 'eis' ik haast nooit. Ik stel altijd vragen en zeg zelf ook altijd dank je en alsjeblieft. Kinderen leren immers door ons voorbeeld. En vrijdag stelde Jona zijn eerste vraag. 'Magte Nona vlees hebben?' Super vond ik het :)

Het is wel zo, dat als ik weet dat hij iets kan, ik het dan ook van hem verlang. En dingen eisen kan Jona nu dus wel op zijn buik schrijven. Na twee dagen weet hij het wel, met 'mooi vragen' komt hij bij mij veeeel verder.

De gramaticale valkuilen kunnen intussen wel voor kleine misverstanden zorgen. 'Wilte Nona mama dragen?' zal toch niet zo goed lukken vrees ik.