Afgezien van het meten en het wegen moest Jona eigenlijk op consultatie komen voor het BMR (bof, mazelen, rubella)-vaccin te krijgen. Dit wordt normaal op 1-jarige leeftijd gegeven, maar ik had uitstel gevraagd. BMR is een nogal aggressief vaccin en ik had liever niet dat het nog gecombineerd werd met andere vaccins, wat normaal dus wel het geval is. Ook gaat Jona niet naar een kribbe en is de kans dat hij ziek wordt nogal klein. En bovendien wordt dit vaccin in de meeste landen pas op 2 jaar gegeven, wat mij in mijn beslissing sterkte.
Vandaag was het dus zover. Een spuitje voor Jona. Voor alle zekerheid ging mijn vriendin mee om zich over Luca te ontfermen. Ik kon niet inschatten hoe Jona zou reageren en een huilende peuter moeten troosten met een baby op de arm zag ik niet zitten.
Maar Jona was voorbeeldig. Het spuitje ging erin en hij keek ernaar. Net toen hij begon te 'kriepen' (meer omdat ik hem vasthield dan om de pijn) werd zijn aandacht alweer afgeleid door het mooie berenplakkertje dat op zijn arm ging. Plakkertjes zijn het van het voor onze jongen en hij stormde dan ook als het ware al roepend de dokterskamer uit 'Bianca, kijk! plakker gekregen!'.
Nadien, tijdens het gesprek met de verpleegster ging Jona meteen aan de slag met het aanwezige speelgoed. Tot hij een baby hoorde huilen en heel onrustig werd. 'mama, Luca weent...', 'mama, biste (waar is) Luca?', 'mama, kom Luca nalen (gaan halen)' enz... Dat ik zie dat het niet Luca, maar een andere baby was die huilde daar trok hij zich niks van aan. En toen we dan eindelijk de wachtkamer terug binnenkwamen en hij Luca zag lachen was hij duidelijk opgelucht 'Luca lacht!' Mooi toch de prille broederliefde--laten we duimen dat ze blijft duren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten