Als ik naar films of series keek waarin kleine kinderen voorkomen verbaasde het me altijd hoe goed deze minimensjes al kunnen acteren. Intussen weet ik dat peuters van nature prima acteurs zijn. Als kleine kameleons kunnen ze alle soorten emoties tevoorschijn toveren om de mama's en de papa's naar hun hand te zetten.
En dat is bij Jona niet anders. Dat woede-uitbarstingen en fake-huilbuien hem geen stap verder helpen heeft hij intussen al lang door. Maar dat mama gevoelig is voor lieve jongens en pijntjes heeft hij natuurlijk ook in de gaten.
Heeeel lief komt ie tegenwoordig naast me staan. Zomaar krijg ik een 'mama, dikke kus!'-knuffel. En dan 2 puppie-oogjes en heel stil fluisteren 'koeke'...Ongelooflijk hartverscheurend vind ik het dan om nee te moeten zeggen en veel te dikwijls is het dan 'ja'.
Of hij gooit het over een andere boeg, dit keer met het doel gedragen te worden en knuffels te krijgen. Hij faket een ongeluk. Gisteren stak hij per ongeluk zijn vingers tussen de deur en dat deed pijn. Maar hij werd gedragen en kreeg een dikke kus en dat wou Jona vandaag ook wel weer. Dus ging hij bij de deur staan, deed die dicht (ervoor zorgend dat zijn vingers niet echt tussen de deur zaten) en ging dan heel dramatisch bij me staan 'mama, finger pijn gedaa. Draaaagen...' En het werkte nog ook :)
Ik ben een softie, maar tegen zulk mooi acteerwerk kan ik niet op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten