Willen kunnen

Jona was als baby al gefrustreerd vanwege het 'willen kunnen' van dingen. Ontelbare woede-aanvallen passeerden de revu, met als enige oorzaak Jona die er niet in slaagde iets te doen wat hij wou kunnen.

En eigenlijk was het al best een tijd geleden nu. Want hij slaagde er steeds beter in het plezier te halen uit het 'proberen' en 'zijn best doen'. Daar heb ik vorig schooljaar namelijk al mijn energie in gestopt. In het verleggen van de focus op resultaten naar het leuke van het 'doen'.

En de aanpak werkt ook. Jona tekent oa terug graag en kleurt terug graag (zonder drama's over buiten de lijntjes kleuren). Vorige week was er na lange tijd nog een keertje 'drama' toen Jona bedacht dat hij wou leren hoe je een knoop in een touw maakt. Toen het hem na een uur proberen nog niet lukte waren de traantjes er weer. En het maakt dan niet uit of ik zeg dat knoopjes maken nu eenmaal heel erg moeilijk is voor een kind van 3 (wanneer kunnen ze dat eigenlijk?) Jona bleef de rest van de avond huilend verder proberen.

Vandaag was het weer zover. Vanwege niet kunnen knippen of althans niet goed genoeg. Want Jona wil per sé 'iets' uitknippen en dat moet dan ook echt mooi OP dat lijntje. En alhoewel ik vond dat hij het heel behoorlijk deed zat Jona na 5 minuten al in tranen 'ik vind dat niet leuk als ik scheef knip!' en toen ik zei dat ik vond dat op lijntjes knippen best moeilijk is en dat hij heel goed zijn best had gedaan barstte de bom. Jona 'ontplofte' en sloeg zijn hoofd tegen de tafel. Riep dat het niet goed was en dat hij mooi OP de lijntjes moest knippen.

Ik heb 'm rustig gekregen en door de tranen door heeft hij toen zijn 'werkje' afgemaakt. (want stoppen wil hij zeker niet)

Het kwam onverwacht eigenlijk, die uitbarsting. Misschien hebben ze in de klas geknipt of zag hij andere kindjes knippen (als hij iemand ziet die het beter kan dan hem, kan dat al reden genoeg zijn om het zelf ook te willen). Vorig jaar was een algemene opdracht (probeer mooi binnen de lijntjes te kleuren) genoeg opdat Jona zou denken dat hij absoluut niet buiten de lijntjes mocht kleuren.

Of misschien ligt het aan de stagaire (die nu een maand de klas overneemt). Loopt hij wat meer gespannen doordat het klasritme op een bepaalde manier gewijzigd is?

Hoe het ook komt, ik vind het in elk geval één van de moeilijkste dingen om mee om te gaan. Ik kan op zo'n moment niks goeds zeggen of doen en heb dan soms eigenlijk zin om een potje met 'm te staan meejanken. Want zo'n klein kind met zo'n boosheid tegen zichzelf is gewoon om bij te huilen.