Weglopen van je kind zonder afscheid te nemen...
Blijkbaar vinden sommige moeder dat nog steeds DE ideale manier bij het afzetten van hun kind (zelf op een alleerste dag). Ik zag het in de kribbe, ik zie het op school.
Aankomen, kind afleiden en hup de grote verdwijndtruc is een feit. Wel makkelijk voor de mama, want zij is er niet wanneer het kind tot de vaststelling komt dat het alleen is gelaten. Wanneer het zoekend rond kijkt en de paniek zich van hem/haar meester maakt. Wanneer de traantjes komen en het kind hartverscheurend om zijn/haar moeder begint te roepen en helemaal niet begrijpt hoe en waarom mama plots verdwenen blijkt.
Hoe ze soms vechten tegen de vreemde juf en wanhopig 'mama' blijven roepen. Hoe ze zich niet getroost voelen door de woorden 'mama komt terug', want waarom zou ze niet evengoed wegblijven? Hoe ze het uiteindelijk (meestal) opgeven en gaan zitten kijken en/of spelen, want ze moeten toch iets.
En het ergste is dat die mama's dat niet doen uit slechte wil, maar dat ze er gewoon niet bij stil staan wat voor een effect dat heeft op zo'n kind. Hoe dat vertrouwen (wat toch zo belangrijk is) op een helling wordt gezet. Hoe je dat kind opzadelt met een angst dat mama altijd 'zomaar' kan verdwijnen.
En na enkele maanden 'lijken' die kindjes zelstandiger. Ze 'trekken hun plan' en kijken niet meer op of om wanneer hun ouder weg is. Ze zijn 'gewend', ze hebben geleerd dat ze toch niet op hen kunnen rekenen en leggen zich daarbij neer.
Die mama's zien het (de pseudozelfstandigheid) als iets positiefs en voelen zich gesterkt. Ik vind het zielig, om niet te zeggen wreed.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Ik ben van dezelfde mening. Nochtans staat in IEDER opvoedboekje / oudermagazine dat je "de grote verdwijntruc" zeker NIET mag toepassen... De afscheidszoen en knuffel dat is iets waar zowel het kind als de ouder toch van geniet? ;-)
ik kreeg koude rillingen van er alleen aan te denken...
brrrrrrrrrrrrrrr
Ik neem ook steeds duidelijk afscheid, ook al breekt mijn hart dan als ze hartverscheurend begint te wenen (nu gelukkig niet zo vaak meer en nooit als ze naar de creche moet, enkel als ik ze bij mijn moeder achterlaat).
En inderdaad, als je je verplaatst in de gedachten- en gevoelswereld van zo'n kind moet het een vreselijk paniekgevoel zijn.
Bij Renee in de crèche gebeurt dat bij een paar enkelingen ook zo... Persoonlijk vind ik zo'n manier van afscheid echt verschrikkelijk. Ik zou geen 5 min. op mijn gemak zitten op mijn werk.
De meeste ouders drinken in onze crèche zelfs nog een tasje koffie, heel gezellig en zo zien de kindjes ook dat het een goeie plek is om de ganse dag te blijven.
Heel vreemd dat je dat (nog) ziet? Noch bij de onthaalmoeder, noch op school heb ik dit ooit al gezien.
Tja, Lieve.
Ik snap het ook niet
ik zie het ook niet alle dagen hé, maar van januari tot nu toch al 4 keer gezien op school.
De laatste keer wist zelf de juf niet wat er gebeurde! mama had dat kindje gewoon afgezet, zelf zonder de juf aan te spreken en was weer weggegaan.
Een reactie posten