Ik laat me dikwijls vangen
aan het tweede kind syndroom
Dat syndroom waarbij je je tweede kind
toch nog zo klein vindt
gewoon omdat je eerste zoveel groter is.
En dan schrik ik als Luca me brutaal of uitdagend aankijkt.
Als hij opzettelijk grenzen aftast
en halsbrekende toeren uithaalt
en zomaar alles lijkt te begrijpen wat ik zeg.
En dan moet ik mezelf eraan herinneren
dat hij ook al bij de peuters hoort
en geen baby meer is
en dat ik bij Jona vééél strenger was
en hem toen wél al groot vond en niet klein.
Ik zal er dus toch eens aan moeten wennen
dat ook Luca een klein beetje groot wordt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
hoewel er hier nog maar eentje rondhuppelt kan ik me voorstellen dat dat een valkuil is
je hebt het in ieder geval heel mooi verwoord...
Klinkt als een logische valkuil. Het is alleszins een les voor mij als Marie ouder wordt :)
heb hier net hetzelfde met Sienna. Terwijl ze heel duidelijk al een echte peuter is!
Amber was al grote zus en wat vond ik haar groot. En nu vind ik Sienna nog zo klein, gek he
groetjes
Een reactie posten