Het wonder dat 'picto' heet

Zoals ik eerder al zei schoot het met Jona niet zo op. Naast de kleine dingen waren vooral avond-en ochtendroutine een kleine ramp. Te moe voor dit, geen zin voor dat of gewoon niet meer weten wat hij nu ook alweer moest doen.

Iemand stelde voor om de boel gewoon de boel te laten (en dus niks meer te vragen, maar alles terug voor hem doen), maar dat is niet zo mijn ding. Ik WIL nu eenmaal dat hij gewoon doet wat hij moet doen. Hij zal dat later ook moeten. Anderzijds had ik ook geen energie meer om elke dag ruzie te moeten maken.

'Je moet zorgen dat het een uitdaging wordt' stelde die iemand dan. En dus ging ik maar weer eens achter mijn pc zitten om een picto-rooster samen te stellen. Nu ja, twee roosters. Eén voor opstaan en één voor slapengaan, waarbij hokjes voorzien zijn voor Luca en hokjes voor Jona. De regel is simpel: volg de picto's en voor elke handeling die je zelfstandig* uitvoert krijg je een lachend gezichtje. Staat tegen woensdag het hele blad vol lachende gezichtjes, dan mag je zelf een activiteit kiezen om samen te doen.



Ik had wel gedacht dat het beter zou gaan, maar Jona's onvoorstelbare enthousiasme had ik niet verwacht. Stralend sprak het kind dat hij zéker allemaal blije gezichtjes zou krijgen en met de glimlach en een nooit geziene snelheid voert hij netjes de picto's uit. Het enige wat ik nu nog moet doen is zitten en blije gezichtjes tekenen telkens één van de jongens met een actie klaar is.

Hopelijk houdt het wonder nog even stand...


*Luca krijgt nog wat hulp bij het aantrekken van zijn t-shirt en met de gezichtjes ben ik ook bij Luca ietsje minder streng. Hij mag maximum 4 boze gezichtjes hebben tegen woensdag.