Ik zal geen partij trekken.
Dat is zo één van die dingen die ik me als moeder had voorgenomen. Alleen had ik toen nog niet door hoe moeilijk dat is.
Natuurlijk zijn er situaties waarin één van beide jongens duidelijk in fout is. Maar de laatste tijd zijn er veel meer van die andere situaties. Zo van die 'ruzies' puur om ruzie te maken.
Zoals vandaag toen Jona de ruitjes van het speelhuisje dicht wilde en Luca ze dan natuurlijk open wilde hebben.
De beste strategie is over het algemeen om me gewoon niet te moeien. Alleen is het HUN bedoeling dat ik me wèl ga moeien en gaan ze allebei om ter hardst 'mama!' gaan gillen en huilen in de hoop dat ik iemand gelijk geef.
Ik wou niet vervallen in het 'jij bent de oudste, geef dus maar toe' gezaag, want dat vind ik zelf zo vreselijk. Maar Luca was ook duidelijk niet bereid om toe te geven.
En dus liet ik ze maar schreeuwen. Want hoelang zouden ze dat volhouden? Er zou toch zeker wel IEMAND opgeven?
Alleen zaten ze een half uur later nog steeds moord en brand te schreeuwen en langs beide zijden van het raampje te trekken en sleuren en ik verwachtte nu toch echt wel elk moment één van de buren aan mijn deur.
Ik ging dus nog maar eens melden dat IK het niet voor ze zou oplossen en dat ze nu maar beter konden ophouden met schreeuwen of dat het anders meteen bedtijd zou zijn. (dreigen was nochtans ook zo iets wat ik niet zou doen, evenals bedtijd als straf gebruiken)
Mijn dreigementen haalden niks uit en nog geen 10 minuten later lagen de 2 jongens dus luid nasnikkend in bed.
Ik hield er een extra halfuur me-time aan over, maar ik weet nog steeds niet wat dan wel de ideale oplossing is voor dit soort 'kies-voor-mij ruzies'.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Mijn schoonmoeder zou zeggen: "Wie wil er een ijsje?" (of een appel, of een koekje of...) Ze is een meester in kinderen afleiden met iets anders. Niet altijd snoep, soms ook gewoon iets anders doen.
Ik vind dat je gelijk hebt om je niet te moeien en geen partij te kiezen, al is dat inderdaad niet altijd eenvoudig. Maar ze moeten toch leren om ruzies op te lossen en compromissen te sluiten en soms al eens toe te geven. Niet simpel, ik kan er van meespreken!
Ik zou het stuk speelgoed dat de aanleiding van de ruzie is wegnemen: "als jullie niet mooi samen kunnen spelen, dan speelt er niemand mee". Na enkele waarschuwingen uiteraard. Geen idee of dat educatief juist is, want ze leren het ook niet echt oplossen, maar zo geef je wel aan dat het aan hun twee ligt en niet aan één iemand en doorbreek je het bekvechten en geruzie (na de driftbui omdat het speelgoed weg is :)).
Maar het is idd moeilijk.
@Tamara dat gebeurt idd ook wel es (al heb ik daar persoonlijk ooook geen goed gevoel bij), maar in dit geval kon moeilijk hun speelhuis--zo'n plastieken tuinhuis weet je wel-- wegnemen :)
Leuke blog! Hoewel ik er zelf nog niet aan toe ben, herken ik de situaties van vele babysitmomenten. Blij dat ik niet de enige ben die niet altijd weet wat gedaan!
ik zou hen misschien helpen om tot een compromis te komen
zo van: jij wil dit, en jij dat... kan je dat niet samen doen?
of samen eerst "dit" en dan "dat"?
of als jij "dit" doet, kan de andere dan "dat" doen en dan van plaats omwisselen?
of zoiets
misschien komen ze wel zelf tot een oplossing die voor hen werkt
ik heb natuurlijk als moeder geen ervaring met broerzustoestanden
succes
Een reactie posten