Door het verhaal van Nora dacht ik, ik schrijf ook nog maar es hoe het ons verging met Jona en zijn eetgedrag.

Want ooit was Jona's eetgedrag ook vrij dramatisch. Hij heeft ooit es twee weken 'niets' gegeten, maandenlang enkel vlees gegeten, wou niks proeven wat door mekaar zat of steigerde als er saus op zijn bord kwam.

Jona is ongevoelig voor beloningen in de vorm van stickers of desserts. Dat hij die dingen dan moest onberen nam hij er gewoon bij. Iemand verplichten lukt hoegenaamd ook niet. Je kan het eten er niet inlepelen en in boos worden had ik gewoon geen zin.

Integenstelling tot bij Nora bleek algauw dat het Jona niet te doen was om de aandacht, maar dat het werkelijk om het eten zelf ging. Nieuwe dingen, gemengde dingen, dingen met een rare textuur of raar uitzicht schrokken hem af.

Wij hebben hem dus altijd zelf laten aangeven wat hij wel en niet zou eten. Ik probeerde 2 dagen iets te maken wat hij lustte en de derde dag iets 'anders' of een bord vol lekkers en één ding wat niet zo lekker was. Gelukkig voor ons is Luca een makkelijke eter en konden we Luca dus rijkelijk prijzen om zijn flinke eetgedrag.

En gelijdelijk aan is Jona beginnen proeven (en ik spreek dan nu over misschien amper 4-5 maand geleden). Hij komt dan aan tafel met de beslissing: 'vandaag ga ik dit of dat eens proeven' Hij eet nu lasagne, pizza, gemixte rijstschotels, pastasaus zelf met kleine stukjes, kriekjes en ander warm fruit, allerlei soorten groenten, vis en aardappelen. Puree, champignions, witloof lust hij niet en de groenten moeten wel nog krokant zijn.

Zoals met zoveel dingen bij Jona was het bij deze een kwestie van afwachten tot hij er zelf klaar voor was en strijd vermijden.

En zo zie je maar hoe anders elk kind is en dat het toch wel belangrijk is om de motieven van je kind te achterhalen om ook daadwerkelijk effect te krijgen.