18u was het toen Luca in slaap viel in de zetel en plots had ik zomaar 2 uren vrij voor exlusieve Jona-aandacht.
Wat was dat gezelig :) en lang geleden vooral dat ik mijn mannetje zo lang voor mij alleen had. En wat viel het me zwaar om te beseffen dat ik het toch wel mis, wij met z'n tweetjes. De innige band die we hadden voor Luca er was kwam eventjes terugzweven en alhoewel ik mijn twee jongens niet meer zou willen ruilen voor eentje, was het toch ook wel iets bijzonders en helemaal anders. Zo één kind*.
* Of is het 'Zo'n eerste kind?'
---Onder de categorie van 'dingen die je als moeder eigenlijk niet mag zeggen, maar toch voelt'----
4 opmerkingen:
en die ik, al moeder van één kind, héél goed snap!!!
Zo'n eerste kind is toch speciaal he? Die unieke momenten die je met hem hebt gehad, heb je nu eenmaal nooit met je volgende kinderen. Ik kan ook enorm genieten van wat 'alleen tijd' met Grote Pruts.
Ook hier herkenbaar. En het hoort inderdaad niet om dat te zeggen, denk ik soms, maar die band met Nora is anders dan met Marie. Niet inniger, maar wel anders. Bij haar was alles ook voor ons 'de eerste keer'.
Ik zou dat zelfs al durven denken (zeggen durf ik nog niet) en er is hier nog geen twee weken een nummertje twee. Toch iets aparts dat eerste kind...
Een reactie posten