Terwijl ik in de badkamer aan het opruimen ben hoor ik de jongens op hun kamertje
Jona: ja, gooit hem maar op de grond! Zijn kop moet eraf'
Lawaai van vallend iets
Jona: 'Tis nog niet kapot Luca! Hier, gooi maar nog een keer. Nu hard eh!'
Ik ga kijken en zeg dat ze niet met spullen mogen gooien.
Jona:'Maar het was Luca...'
En zo heb ik nog ontelbare voorbeelden van de afgelopen weken. Jona heeft in zijn broer het ideale slachtoffer gevonden. (Niet dat Luca nu zo'n engeltje is hoor)
Maar het moeilijke is dat situaties nu niet altijd meer zijn wat ze lijken en dat ik zonder context onmogelijk nog beoordelen wie er nu wel of niet in fout is...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Heel herkenbaar!En het is inderdaad niet altijd makkelijk om te oordelen of de jongste al dan niet het kattekwaad uithaalde. Wacht maar tot ze het op elkaar gaan kunnen steken (dat de jongste het dus ook op de oudste zal kunnen steken). Dat belooft! ;-)
Oh, maar Luca kan ook al heel goed 'muilen' trekken hoor en doen alsof Jona de schuldige is :)
Ik weet dat ik mijn ouders soms zo onrechtvaardig vond (iedereen straffen), maar ik zit me hier af te vragen hoe het dan wèl moet.
Een reactie posten