Luca adoreert Jona. Hij ként Jona. Hij weet wat Jona lust en niet lust. Wat hij graag heeft en wat niet. Hij volgt alles wat Jona doet met argusogen en wat Jona doet, doet Luca.
En Luca probeert dus de hele dag dingen te tellen (zelf in het Engels kan ie 'one-two-tree-four-ten' zeggen :p), knipt en tekent gewoon mee met Jona, volgt geboeid mee als Jona woordjes 'leest' (spellend).
Maar als Jona daar niet is, lijkt Luca het niet zo goed te weten. Het lijkt alsof hij geen 'eigen' interesses heeft. En terwijl ik bij Jona maar een puzzel moest pakken om 'm tevreden te stellen, hangt Luca het grootste deel van de tijd maar rond mijn benen en niks kan 'm echt boeien.
En ik vraag me soms af. Wie zou Luca zijn zonder Jona? Zou hij dan wèl voor zichzelf uitgemaakt hebben wat hij zelf leuk vindt? Kan hij zich zo moeilijk vermaken doordat hij Jona meestal bij zich heeft of is het iets wat sowieso in zijn aard zou hebben gelegen?
Vragen waar geen antwoorden op bestaan. Net zoals de vraag wie Jona zou geweest zijn zonder Luca Of Luca de oudste en Jona de jongste. Wat ik me afvraag dus is: in hoeverre worden we wie we zijn door wie anderen rondom ons zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik ben ervan overtuigd dat de plaats in het gezin zeker een invloed heeft op iemands persoonlijkheid.
Mijn man en ik ontdekken zeker parallellen in onze eigen gezinssituatie: we hebben allebei een oudere broer en een jongere zus en zijn dus beiden de middelste van drie. Waar de oudsten een beetje plantrekkers en "betweters" zijn, laten de jongsten alles wat meer op hun beloop, in de overtuiging dat alles "vanzelf wel in de plooi zal vallen". Wij zijn dan eerder de rationele bemiddelaars er tussenin...
'k Maak er nu een beetje een karikatuur van, en er spelen natuurlijk een heleboel factoren een rol in de opbouw van je persoonlijkheid. En 'k spreek me ook niet uit over wat nu de beste positie is, de medaille heeft meerdere kanten hé...
wat een levensvragen :-)
Een reactie posten