Ik kook best graag. Echt wel. Op een ideaal moment dan. Zonder kinderen dus.
Want mèt kinderen verandert koken gewoon in één chaos, rommel en race tegen de klok. Als ze niet al lastig zijn vanwege (vroegtijdige)honger is er wel al eentje alweer moe. Of Luca moet plassen en krijgt het deksel van het potje niet omhoog en ik moet helpen. Of Jona moet plassen en loopt naar boven, vergeet de deur te sluiten, Luca gaat hem achterna en voor ik het weet zit ik dan ook weer 10 minuten vast boven want Luca wil natuurlijk ook op de 'cee' en niemand wil terug naar beneden. Maar ze (of toch Luca) moeten wel en dan kan je verder koken met een hoop gekrijs en gesleur aan je benen.
Of je hebt geluk en ze zijn mooi aan het spelen, maar dan is er wel altijd iemand die valt of struikelt of mept of duwt. Of ze willen IETS waar ze niet aankunnen of wat ze niet open krijgen of ze willen alletwee hetzelfde en dan is er weer getrek en geduw en gekrijs natuurlijk.
Of het is je lucky day en de kindjes zijn goedgezind en oh zo lief en ze willen HELPEN! (had ik niks op tegen vroeger, maar één kind dat helpt of twee is écht niet hetzelfde) Goed, nu dan raak je hélemààl niet meer klaar want ze moeten dan allebei iets kunnen doen en nog liefst het zelfde en dan nemen ze alle plaats in om nog niet te spreken van de rommel die je dan krijgt. Maar goed, zolang ze dan geen ruzie maken...
En ik zou het allemaal zo erg nog niet vinden moest er naderhand ook nog gegeten worden. Maar dàn lusten ze het niet, hebben ze geen honger, zitten ze gewoon in een 'nee'-fase, hebben ze zoveel lol dat ze 'vergeten' te eten... en IK probeer dan dat ze tenminste nog aan tafel komen, op een stoel blijven 'zitten' (als je wil weten op hoeveel manieren je dat kan doen moet je Jona es bezig zien) en proeven van wat er op hun bord ligt.
Maar Paul vindt dan dat ik te streng ben (huh?) en ze 'martel' (heeft ie gezegd hoor) door die dingen van ze te eisen. Van hèm zouden ze drie keer per dag chocboterhammen mogen en so what als Jona weigert zijn balletjes gehakt en pasta (wat hij overigens wèl lust, maar niet wil eten) te proeven. Zou ie toch nog gewoon een ijsje krijgen achteraf. (mooi niet dus, hij kreeg nog wel een boterham ter compromis).
Nee, ik denk dat ik tegenwoordig nog liever afwas dan sta te koken...
(Betert vast weer in september, want dan kook ik op een 'dood' moment om dan 'savonds gewoon op te warmen)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
tja mijn wederhelft is ook van het meer toegeeflijke type wat eten betreft...
maar helaas pindakaas verloopt het volgens mijn regels :-)
Zo herkenbaar, dat hele verhaal van wat er het koken in de war kan sturen. Eerlijk gezegd gaat het hier ook zo met naaien, knutselen, schilderen, en alle andere hobby's die ik wel graag wil doen, maar wat gewoon in het honderd loopt met twee kleuters erbij. En inderdaad, 2 is méér dan het dubbel van 1 in zulke gevallen ;-)
Gelukkig komt er later wel weer een tijd dat ze leren op zichzelf ook iets te maken, net zoals jij, maar dan met hun eigen spulletjes en niet met datgene waar jij mee bezig bent...
Een reactie posten