Het doel van de week was de grote kast in de woonkamer terug op orde zetten. Eigenlijk vooral ruimte te creëren voor knutselmateriaal en ander speelgoed. En dus moest alles eruit. Inclusief een hoop persoonlijke dingen die ooit meekwamen toen ik hier kwam wonen, maar nooit gesorteerd werden.
Waaronder foto's. En een dagboek (gaande van 16 naar 18--leuke puberklets) en brieven. Van oude lieven.
En wat moet je daar dan mee? Ik, die toch makkelijk 'los' laat en diwkijls te veel weggooi, sta te twijfelen. Weg met die handel of toch niet?
Is het 'fout' om oude liefdes-en andere brieven te willen bewaren van zij die mij ooit dierbaar waren? Zou Paul van mij verwachten dat ik ze opgeef? Zou ik dat van hem verwachten? (Ik moet toegeven dat ik het, om volledig irrationele redenen, toch niet leuk zou vinden)
Ik heb ze uiteindelijk niet weggegooid. Echt niet hoor. Ze zijn als een stukje van mij en ik durf ze stiekem zelf nog wel herlezen ook. Niet om die jongen van toen, maar om het hele gevoel. De nostalgie. De instanttijdreis waarbij ik heeeel eventjes terug 14 ben en mijn allereerste puberliefde kan terughalen. Zo puur (en zedig) en eenvoudig is het daarna nooit meer geweest.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik ben die dingen ook tegengekomen een aantal weken terug. Maar weggooien zou inderdaad zonde zijn, al die herinneringen. Die nostaligie, zaalig
Bijhouden!
Zoals je zelf zegt: niet uit heimwee naar dat ex-liefje maar uit nostalgie voor die pubergevoelens.
En laten lezen door Paul, waarschijnlijk ligt hij gewoon in een deuk ;)
Een reactie posten