Langzaam maar zeker vinden meer en meer babyspullen hun weg naar de zolder. Park, speeltjes en wiegjes staan er al een tijdje. Vandaag werd het tijd voor het verzorgingskussen, de talrijke tijdschriften en boeken over zwangerschap-geboorte en baby's.
Het opruimen doet me denken. Het is wel duidelijk dat er niet meteen een nieuwe baby komt (ooit nog wel) en dat is een dubbel gevoel. Ergens wil ik het wel. Ergens verlang ik ernaar. Alleen weet ik dat het verlangen bedrog is.
Ik verlang niet echt naar een derde kindje. Het is meer een verlangen naar 'een kindje' zoals het was bij het EERSTE kindje. Rustig, genieten, innig en ongestoord. Intiem de borst kunnen geven en leven op het ritme van een nieuw leven. Kunnen wandelen met mijn kindje in een draagdoek en mijn kindje niet laten huilen en altijd kunnen knuffelen. Maar het is nooit meer een eerste kindje. Nooit meer zo rustig, zo close, zo romantisch.
De realiteit biedt een ander vooruitzicht. Eén van zware nachten, weinig rust en veel drukte. De realiteit dwingt mij mijn babyspullen op te bergen en daarmee mijn verlangen. Tot later, als Jona en Luca groter zijn. Zelfstandiger, makkelijker (?) zodat nieuw leven ten volle kan ontvangen worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Het is al zo vaak gezegd, het is een cliché en het klinkt op den duur zo leeg, maar het is o zo waar: een tweede kindje beleef je idd anders dan een eerste. Dat is gewoon de realiteit. Daarom dat Nora enkele dagen per week nog naar de crèche of bij haar meter gaat, zodat ik af en toe ook exclusieve aandacht aan Marie kan geven. Zowel zij als ik hebben dit nodig.
En als het derde kindje er ooit komt, zal je, na zoveel geduld, er éxtra hard kunnen van genieten :)
ik vroeg me ook al een tijdje af waarom ik toch al die babyspullen bijhoud...
zou dat misschien iets te maken hebben met het verlangen ooit...
Heel erg waar. De tweede zwangerschap is voorbijgevlogen, de baby-tijd vliegt momenteel ook aan sneltempo voorbij. Ik voel me vaak zelfs schuldig dat ik niet meer aandacht aan mijn jongste geef omdat de oudste momenteel veel aandacht vraagt. Iemand zei mij ooit dat ze het steeds leuker vond, naarmate haar kinderen ouder werden: (haar kindjes waren toen 6 en 7) ze kon er beter mee converseren, dingen uitleggen en zij begrepen dat dan, ze kreeg leuke "liefste mama"- briefjes, op reis gaan en uit eten gaan ging veel gemakkelijker, enz. Wat een heerlijke gedachte: "het wordt alleen maar leuker!"
Tja, ook hier worden de kleinste baby spullen opgeruimt.(ik kijk er al naar uit om het park weg te zetten) En ik stel mezelf de vraag is het de moeite om het allemaal zolang bij te houden? Aangezien we (zoals je weet) geen zolder hebben, ga ik het meeste weg doen. En hopelijk binnen een dikke 5/6 jaar een derde (achterkomertje...)
En hopelijk zijn Ilaya en Thibo dan groot genoeg, zodat het derde kindje weer extra in de watten kan gelegd worden ;)
Een reactie posten