Zonder tut (naar school) - dag 1

Omdat ik eigenlijk toch wel zo'n klein beetje het gevoel kreeg vooral excuses voor mezelf te verzinnen besloot ik dat het tijd was voor poging nummer ?? wat betreft het strikt beperken van tutten tot slapen in het bed.

Zaterdag, zondag en maandag gingen goed. De tutjes bleven in de kast en afgezien van een éénmalige langere autorit omtrent bedtijd hebben de kindjes enkel getut in hun eigen bedje.

Deze morgen ging ook verassend vlot. Jona was goed uitgeslapen en enigzins verbaasd toen ik vertelde dat hij zijn tut thuis kon laten omdat ik er ééntje aan zijn juf had gegeven (klein leugentje maar, ze zat stiekem in mijn broekzak zodat ik ze alsnog kon afgeven). Maar hij ging dus zonder fopding op weg en de klas in.

Om half vier was het iets (understatement) pijnlijker. Moegespeeld en velangend naar zijn tut had hij nog niet door dat ook nu de 'bed'-regel nog gold. Toen het tutje bij de juf moest blijven rolden de traantjes dan ook rijkelijk. Op straat ging hij gillen en huilen (zelf met ijs was hij niet om te kopen). De rit duurde pijnlijk lang en het huilen ging onverminderd door. Eerlijk gezegd voelde ik me toch een beetje 'boeman' toen het boze getier overging in een zielig en verdrietig huilen en snikken. Had ik die tut bij gehad, ik was zeker en vast gezwicht.

Bij de voordeur zweeg Jona en eventjes had hij weer hoop. NU zou hij een tut krijgen! Maar ik ben sterk geweest (hoera voor mij) en een beetje 'vals', want middels een nieuw doosje lego explorer kon ik de aandacht al heel gauw afleiden.

Jona heeft de rest van de avond niet meer om het fopding gevraagd en zelf toen hij flink pijnlijk ten val kwam liet hij zich 'zo' troosten. Rond 19u (een uur vroeger dan anders) vroeg hij toen zelf om in zijn bedje te mogen slapen, vermits hij met zijn pijnlijke benen en zitvlak toch niet meer kon spelen. Hij nam zijn tutje en heeft ze niet in zijn mond gestopt tot zijn lijfje zijn bedje raakte. ZOOOOOO flink was ie!

Nu allemaal goed duimen zodat Jona flink blijft en mama consequent.