TE

Tegenwoordig word ik er nogal eens op gewezen dat ik toch wel wat te bezorgd ben, te veel nadenk en te dikwijls twijfel aan vanalles en nog wat als het over mijn kinderen gaat.

Er zit een deel waarheid in, al zou ik die TE persoonlijk laten vallen. Ik ben bezorgd, denk na en twijfel PUNT. TE zou zijn wanneer voorgaande dingen mij of mijn kinderen nadelig zouden beïnvloeden, als ik er überhapt niet meer in zou slagen beslissingen te maken of mijn kinderen niet los zou kunnen laten of eeuwig rondjes zou gaan in mijn gedachtenpatroon. En dat is niet het geval.

Mijn bezorgdheid, nadenken en twijfelen leiden uiteindelijk altijd tot iets. Een beslissing of actie waar ik tenminste echt kan achter staan. Er is geen 'wat als', 'moest ik' of 'misschien had ik beter' achteraf. Ik weet van mezelf immers dat ik op elk moment alles afgewogen heb, gekozen heb voor de beste optie en gewoon mijn best heb gedaan.

Door mijn doemdenkerij en rampscenario's in het achterhoofd kom ik zelden 'verassingen' tegen. Daar waar sommige borstvoedingsmama's afhaken bij de eerste kloof of hongerdag wist ik dat het erbij hoorde en dat het ook zou overgaan. Ik heb nooit dat uit het lood geslagen 'ik wist niet dat het ZO zou zijn'-gevoel gehad, maar eerder een 'ik dacht wel dat het zo zou zijn'-gevoel.

Ik zal bij de volgende opmerkingen de 'te' dus maar gewoon negeren en het opvatten als een compliment. Ik vind immers dat ik het goed doe en niemand zal mij van het tegendeel kunnen overtuigen.