Ik was al kind heel erg verlegen en tegewoordig nog steeds 'sociaal terughoudend' in die zin dat ik meestal wel deftig de kat uit de boom kijk eer ik mij in een converstatie stort. Aan de andere kant zal ik wel heel gauw 'mijn gedacht' zeggen als er mij iets stoort, daar waar mijn 'sociale' vriendinnen eerder terughoudend zijn.
Zo gingen we gisteren naar een indoorspeeltuin. We vonden een tafel, in puin achtergelaten door onze ongeletterde egoïstische voorganger die het plakaat 'tafel afruimen' niet kon lezen. We ruimden die af en brachten het rommeltje zelf weg naar de daarvoor voorziene plaats.
Terwijl we even later, weg van onze tafel, met de kleintjes bezig zijn vertrekt het (ook al ongeletterd) tafelgezelschap naast ons en wordt vervangen door een oudere dame. De dame ruimt de rommel bij mekaar en deponeert deze op ONZE tafel.
Ik denk: goed, die mevrouw wist niet dat de tafel bezet was (ze is misschien slechtziend en ziet onze jassen en andere spulletjes niet liggen?) en dus licht ik haar bij deze (vriendelijk) in. 'Mevrouw, deze tafel wordt door ons gebruikt hoor.' 'ahja?' zegt zij. Ik weer:'Ja, en u zet hier net deze plateau op onze tafel' (waarschijnlijk ook nog traag van begrip)'Ah, maar dat is niet van mij hoor!' Zegt zij 'Dat lag hier en ik heb gewoon mijn tafel vrijgemaakt' 'En het op onze tafel gezet.' Vul ik weer (nog steeds vriendelijk) aan in de hoop dat zij nu eindelijk eens de beleefdheid heeft haar fout in te zien en de boel te plaatsen waar het hoort.
Maar de vrouw heeft van beleefdheid nog nooit gehoord en gaat weer 'Maar het is niet van mij! Ik moet dat dan toch niet wegzetten!' (van tunnelvisie gesproken) Omdat zij overduidelijk de point niet snapt zet ik het nog even (niet meer zo vriendelijk) op een rij 'Mevrouw, het is ook niet van mij. Maar u zet het wel op ONZE tafel.' Omdat ik ook niet van ruzie houd en oneindige discussies niks opleveren en ik gewoon WEL beleefd ben pak ik de boel op en zet die waar het hoort.
'En zoooo moeilijk is dat' zeg ik (luid--ik kan het toch niet laten) wanneer ik terugkom en de dame zich intussen wijselijk met stoel en al in de andere richting heeft gezet.
Ze was trouwens ook al ongeletterd, want een uur later is ze vertrokken. Ja, zonder opruimen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Knap dat je er op een beleefde manier tegen in ging.
Ik zou het niet durven, denk ik.
Bij mij zou het stoppen bij geërgerde, boze blikken en boos gemompel :)
:) mijn vriendinnen durven zoiets dus ook niet. Maar ik durf dan wel geen 'gewone' conversatie met een onbekende starten en kan ook niet over 'koetjes en kalfjes' praten.
Ik weet dus niet of ik zo'n voordeel heb :p
ik vrees dat ik die plateau bij die dame terug op haar tafel zou gezwierd hebben... ;-)
want ik kan doodvallen van zo een mensen...
maar ja, of dat zo een goed voorbeeld zou zijn???
Mja, ik vrees dat ik figuurlijk (en misschien ook wel letterlijk) uit mijn kleren zou geschoten zijn. Slecht voorbeeld voor mijn dochter, i know, maar bij zo'n mensen en situaties durft de Westvlaamse furie in mij wel eens naar boven komen
Een reactie posten