Als 10-jarige was ik radicaal tegen het hebben van kinderen. Ik liet het aan iedereen weten: ik zou nooit kinderen baren. Ze waren vervelend en beperkend en niks voor mij.
Maar ergens in mijn puberteit heeft een geheimzinnig mama-gen zich in mijn lichaam genesteld. Ik wist wel zeker dat ik kinderen wou. En dat niet alleen, ik wou ze vroeg. Zo vroeg mogelijk. Ik wou een jonge mama zijn.
Ik BEN een jonge mama en mijn jongens zijn het allerbeste wat mij overkomen is. De avontuurtjes van Jona (1 juni 2005) en Luca (15 januari 2007)kunt u lezen op deze blogs.
1 opmerking:
wat ik zo fijn vind aan kinderen, je kan zelf weer kind zijn!!! leve het peter pan syndroom :-)
Een reactie posten